woensdag 16 november 2016

Kadootje in deze donkere dagen, zonder dat ik m'n schoen had gezet.

Ik was van het weekend op de verjaardag van broerlief. M'n moeder was er ook. M'n moeder, die de afgelopen jaren bijzonder kwakkelde en niet alleen lichamelijk heel zwak was, maar waar ik ook geestelijk weinig meer van zag.
Ook niet, toen we samen zaten, in alle rust. Ook niet in de voorbereidingen van m'n huwelijk. Ze vergat van alles, ook wat ik vertelde, kon niet op woorden komen, en alles was OK voor haar.

Dus ik had me al verzoend met het feit dat ik (in de praktijk) geen moeder meer had. Ik bedoel nl. dan niet een mantelzorgproject op afstand, met iemand die niets meer weet en niets meer ziet. Iemand. Da's geen moeder.
En mijn vader "is niet zo'n emo-type" - om het geheel eufemistisch uit te drukken. Ik kan me in mijn hele leven exact 2 opmerkingen herinneren van m'n vader die me een positief gevoel geven. Hoewel hij hard heeft gewerkt voor me, en me een goede jeugd (materieel) heeft gegeven. Lang verhaal verder, waar ik regelmatig mee bezig ben. Om uit te vogelen wat ik nu eigenlijk voel (of niet), en wat ik daarmee kan. Maar ik heb toch een echt het gevoel dat ik niet echt een vader heb.

Een Remi gevoel overvalt me dus wel eens.

Maar ik kreeg van Sint Maarten (of Sinterklaas) (of Zwarte Piet) een kadootje. Bij de verjaardag was mijn moeder er weer. Helemaal. Haar lijf deed het redelijk (zelf koffie, thee en taart pakken zonder dat er zwakte merkbaar was. Niet vroeg weg moeten) wat al een hondervoudige verbetering is met het intensive care vrouwtje dat ik de afgelopen 2 jaar zag.

Maar vooral ook een moeder die weer rondkijkt en ziet. Die een mening heeft.
Die naar me kijkt, me herkent, voor mij relevante vragen stelt en luistert.
Die nog echt lijkt te luisteren ook en doorvraagt.

Da's een hele tijd geleden dat ik me dat herinner. Misschien door mijn eigen verhaal en sores (waardoor ik ook niet altijd even gezellig of "bij" was in gezelschap, of moe was, of verdrietig). Misschien door haar verhaal en sores.
Misschien herinner ik het me dat ook wel niet heel specifiek, in gebeurtenissen. Maar dat m'n moeder een luisterende factor was, die wist wie ik was en haar best deed daar een aardig plekje voor te maken in deze wereld,  zo'n gevoel kan ik me van sommige momenten wel herinneren.
En ik merk de laatste tijd dat die herinneringen wel veel betekenen voor me. Al zit het diep van binnen en doet er daar (ook) veel zeer.

Sorry dat dit geen verhaal is over consuminderen (hoewel.... kadootjes die geen geld kosten) of hypotheken ofzo. Ik blog dit ook om voor mezelf wat helderheid te krijgen. Want ik vind het moeilijk om over na te denken en schrijven helpt.

Maar nu ben ik heel voorzichtig (en een beetje stiekum voor mezelf) aan het overwegen of ik kan geloven dat er de optie is, dat ik nog, eeh weer, een moeder heb.
Nou, helemaal geloven nog niet. En daarna moet ik het ook nog een beetje echt-zien-voordat-ik-het-geloof.
Maar misschien he.... bestaat Sinterklaas toch. Denken jullie dat Sinterklaas bestaat?

zondag 13 november 2016

Luxeprobleem in de keuken.

Bij het laatste blog over ons NieuweHuis, waren er een paar fijne reacties. Er was niet direct een oplossing waarom NieuweHuis (zeker op regendagen) zo veel vochtiger aanvoelde dan we verwacht hadden, zeker na alle moeite die we hebben gestoken in isolatie van bodem, muur en dak. Maar wel tips. Die ons verder hielpen.

Een van de tips ging over koudebruggen en gaten in de muur. Ik dacht dat we die allemaal perfect hadden weggewerkt en dichtgestopt. Maar omdat ik de kost win en Meman alle dagen heeft geklust, weet hij alle ins en outs van het huis. En ik haaat arrogante mensen die alles denken te weten.
Dus ik heb dit even in de groep gegooid, en we hebben nog even rondje "is er stiekum nog een gat in de muur" gedaan. De buitenmuur is wel potdicht, zover we kunnen zien.
Maar in de keuken zat nog een gat (van de oude afzuigkap), naar de hal. En na de laatste levering van een internetbestelling hadden we nog wat piepschuim liggen. Dus met een mesje handvaardig een afsluiting gemaakt.
En in de hal zit er nog een gat langs de nieuwe afvoer (standleiding) die vanaf boven is gemaakt. Dat gaat is nu op dezelfde manier handvaardig gedicht. Milieuvriendelijk verwerken van je afval, en misschien isoleert het nog ook.
We verwachtten er niet veel van, maar het staat ook net wat netter, die gaatjes dicht. Dus gewoon maar gedaan. Een uurtje werk.

Nou...
Hoe het werkt, weten we nog niet zeker. De standleiding loopt nogal achter van alles langs, langs een schoorsteen, langs de dakgoot,enz. Daar zal het iets mee te maken hebben.
Maar sinds de handvaardigheid van actie "is er nog een gat in de muur" is het huis heerlijk.

Voelen we geen muren meer die kou uitstralen. Slaat de cv aanzienlijk minder vaak aan, dus ook minder geluid in huis. Loop ik 's ochtends het huis uit en ben onaangenaam verbaasd over de uiterst frisse buitentemperatuur - want binnen voelde zo lekker behaaglijk. Ook in de slaapkamer boven die we nauwelijks stoken.

Zit ik alleen nog met de hersenkraker hoe een 10 cm gat in de keukenmuur naar de hal (en vandaar door naar een klein kamertje) zoveel verschil in een heel huis kan maken. Want een connectie naar buiten hebben we niet kunnen vinden. Een luxeprobleem, en daarmee kan ik prima leven.

Want: al snappen we niet helemaal hoe het kan, we genieten er van. En de tip heeft geholpen.Dank!

zondag 6 november 2016

Tips gevraagd voor nog lekkerder huis.

Ons NieuweHuis is niet alleen bewoonbaar, zo langzamerhand hangen er zoveel gordijnen, spiegels, schilderijen enz. dat het als thuis voelt. Fijn. Zeker nu de energie wat bijtankt en ik er ook van kan genieten.

Genieten lukt prima.
En op middagen van vrije dagen wordt er toch telkens weer een klusje gedaan. Het huis groeit om ons heen, en het voelt goed. Onze kleuren, onze vormen, onze spullen, meer en meer.

Met de herfstdagen die we hebben, valt het me op dat ons huis wat vochtiger aanvoelt dan we in OudeHuis gewend waren. Kan heel goed zijn omdat NieuweHuis een dertiger jaren woning is, ipv het tachtigerjaren gebouw van OudeHuis. Ondanks onze isolatie acties, is het dus toch wat minder comfortabel. Wel te doen, vinden we, want ik zit in mijn werkkamer nog zonder verwarming te werken.

De verwarming gaat het ook wel trekken, daar hebben we goed vertrouwen in. Maar de puzzel voor een comfortabel gaat vooral de luchtvochtigheid zijn. Op regendagen voelt alles kil aan, en dus eigenlijk overal kous.
En NieuweHuis is een hoekwoning, dus (ruim) 3 muren die voelen wat voor weer het is. Maar we hebben wel ons best gedaan: dak is geisoleer, muren, vloer. Dubbel glas. Alles is er. Er zijn geen tochtkieren die we kunnen zien. Dus die winstjes kunnen we niet meer pakken.

Hoe kunnen we nu het best zoeken of klussen om de luchtvochtigheid in huis niet zo afhankelijk te laten zijn van die van buiten? Tips iemand?

vrijdag 4 november 2016

nadeel van ziek zijn en van hard werken

Verbouwen, verhuizen, ziek, en daarna hard-hard werken. En er dus nu pas achterkomen dat de inboedelverzekering nog loopt. Tja, dus 3 maanden nutteloos premie betaald. Gewoon eigen stomme schuld dus.

Even goed balen. Wel blij met de I-n-shared verzekerinig die je echt met 2 minuten opzegt. (inloggen en einddatum invoeren). Maar stomweg mijn fout, dus die maanden premie boek ik ook niet terug, ik wil eerlijk werken.

Wat een verschil met de DeltaLoyd ORV die ik via een website had afgesloten. Die heeft me ook 3 maanden geduurd om op te zeggen. En 15 mailtjes. En 4 telefoontjes. Na het laatste telefoontje (vandaag) eindelijk gelukt, maar ik moest wel heel koel-boos-beleefd-dreigend worden voordat de website (geencentteveel) z'n administratie kon regelen. Wat een energie kost dat dan!
Bij deze situatie heb ik dus WEL alle premies teruggeboekt (gestorneerd), want de fout lag bij de ander. En of dat de website is, of de verzekeraar, mogen die 2 onderling uitzoeken, daar wil ik me niet mee bezig houden. Brrrrrr, grrrrrrrrrrr.

Maf he, dat ik bij de een de premie laat, en bij de ander de premie terugboek. Het gaat om vergelijkbare (niet al te grote) bedragen, dus daar zit t verschil niet. De behandeling die je krijgt, en het respect wat ik daaruit voel voor mij als serieuze zakenpartner, geeft voor mij de doorslag.

Ben ik nou gek? Of te eerlijk voor deze wereld?