Zuigende kat en zuigend werk. Maar het is wel goed hier.

Weer weinig geschreven. Weer omdat de energie blurp-laag-nix-pffff-weinig is.

Deze keer zuigt het werk veel energie. Gewoon veel werk, en de eindejaarsstress krijg ik bij deze klus vanaf vorige week al kado, en het ziet er naaruit dat het gewoon elke week een beetje meer wordt. Joechei! Gelukkig is de baas zich op het hoofd aan het krabben, hoe dit moet gaan lukken, want hij snapt dat dit niet goed gaat gaan als we zo doorgaan tot half januari.

We zien t wel, ik werk tot ik moe ben, en dan taai ik af. Dat is op dit moment nog de uren dat ik ben ingehuurd (en iets overuren), dus ik voel me er OK onder. Meer zit er niet in, jongens.
Beetje trots op mezelf daty ik het (als ik de deur van t werk achter me dicht trek) achter me kan laten.

En onze kat zuigt de andere energie. De oudste kat was altijd een aandachtvragertje, maar maandag was ie rustig. Wilde zelfs niet eten, en dat voor een kat die graag beide bakjes leegat.
De dieren arts kon niets vinden, maar met bijvoeding keek Lynx al beter uit z'n oogjes. Wel vanaf wn kleedje op de grond, want de bank vond ie al hoog, eigenlijk te hoog. En na een scan en antibiotica wordt hij nu al weer enthousiast van eten en wil nu zelfs weer op schoot.
Dat voelt dan opeens weer heel goed. Wordt een mens blij van.

Manlief (werkloos thuis) heeft alle antibiotica-geef acties gedaan, alle dierenartsbezoeken. Scheelt meters energie van mijn kant. En echt ongerust ben ik niet geweest, ik weet niet eens waarom. Dus dat kan het niet zijn....

Of zou het de coach zijn, die me helpt beter te leren overtuigen, en waar ik nu in de fase: "wie ben ik , en waarom lukt dit me niet?" zit. Confronterend. Maar dat kan geen energie vreten he? (dit is een sarcastische vraag en volledig rhetorisch)
Maar goed, ik ben allang blij dat ik een optie heb om te leren om frustrerende situaties aan te pakken op een manier dat ik niet automatisch verlies, en dat het werk beter gaat gaan. Dat wilde ik, dus deze fase maar even uitzingen.
En de kat vindt het niet erg als ik rustig zit, en een lief katje aaien doet een mens dan goed.

Dus uiteindelijk is het hier wel een goed leven, met de gewone ups en downs die daar bij horen.

Een van de ups was ook het feest dat we gisteren hadden van n vriend die 50 werd. Tot mijn verbazing heb ik veel lol gehad bij het feestje met band (meestal is harde muziek me te veel als ik moe eben). Kan het bier geweest zijn (tip: Kompaan bokbier), of de band was echt goed. De sfeer was ook echt wel relaxt. Enniewee: het dansen op de dansvloer was niet lang, maar voelde echt als feest (dus ontspanning). Daarna als een roosje geslapen.

Dus ik weiger te klagen dat het leven suckt. Dit is gewoon leven, en een goed leven ook nog.

Dat willen de klanten. Dus we hebben geen warme kleren.

Ik ben de laatste tijd vaak verdwaald in kledingwinkels. Ik weet niet waarom hoor. Gebeurt me zomaar.

Nu koop ik niet zo snel iets, maar rondkiiken en alles afwegen heb ik nu blijkbaar zin in. Of nodig. Of zoiets.

Van de week was ik weer verdwaald in een kledingwinkel, met mooie kleding. Die kan ik voor mijn werk gebruiken, op kantoor is het wel handig net gekleed te verschijnen.
Dus ik speur naar mooie kleren, waar mijn lijf goed in uitkomt. Natuurlijk wel kleren die niet na 3 maanden wegkunnen, want we praten over nieuwe kleren. Daar wil ik toch wel een paar jaar van kunnen genieten. Voor het geld en voor het milieu.
Genieten betekent ook dat ik me er (redelijk) comfortabel in voel.

En met de koudere dagen die we nu (eindelijk) hebben, zoek ik dus ook naar wat warmere kledingstukjes. Op kantoor hebben ze wel verwarming, maar die staat afgesteld op meneren. En die hebben anderhalve graad minder nodig om zich comfortabel te voelen als vrouwen, hebben ze onderzocht. Dat geloof ik, want ik heb het regelmatig koud op het werk. Als ik stilzit zeker.

(Het gaat iets beter, sinds ik naar mn werk fiets. Dan kom ik goed warm binnen en hou ik het tot de lunch wel comfortabel. Maar ik blijf de koude hoeken ontwijken en allerlei warmhoudtruukjes gebruiken)

Dus de kleren die ik zoek, moeten we me warm kunnen houden. En het viel me op dat alle blouses van dunne polydinges stofjes zijn. Van dat spul waar je in de winter extra koud in hebt, en waar je in de zomer extra in zweet (ook geen plus voor kantoor). En de jasjes zijn wel dikker, maar iets met wol kan ik niet vinden. Ook niet in de sjieke zaken.

Ik vraag dus aan een verkoopster of er ook kledingstukken zijn waar wol in verwerkt zit. Ze kijkt me verbaasd aan. Wol? Linnen? Of zelfs gewoon katoen? Nee hoor, dat willen klanten niet. Die willen dit soort stojes.
En de warmte dan? Nu de winter eraan komt, hoopte ik toch op wat koudekleding hoe charmant ook. Nee.
Nee, wat een raar idee. Jurkjes en dunne blouses waren nu juist zo in. En ze verkochten prima.
Ze keek ook of ze nog nooit eerder zo'n vraag had gehad.

Ik weet zeker dat ik niet de enige vrouw op kantoor ben, die het koud heeft. Misschien dat andere vrouwen hun huis wel op 24 stoken (anders is het niet comfortabel in jurkje of een dunnen blouse), maar ik ben toch niet de enige die de stookkosten omlaag wil?

Ik voel me dan zo'n mafkeees en zo'n freak he.
Ik wil gewoon een mooi wollen jasje of vest. Daar wil ik (voor op kantoor) ook nog wel een nieuwprijis voor betalen, als het een kwalitatief goed jasje is. Wol kan lang meegaan, dus dat moet toch wel ergens te krijgen zijn? Ik kan het niet vinden.
Niet in outdoor zaken (wel wol daar, maar geen net spul).
Niet bij de Primark (OK, dat is te goedkoop, met dat budget kun je geen wol enzo gebruiken)
Niet bij de dure dameskledingzaken. En dan snap ik het niet meer hoor.

En dan ben ik nog niet eens aan het zaniken over milieu, diervriendelijke wol, behoorlijke salarissen voor de naaisters, en andere moeilijke dingen.

Snapt iemand hoe dit werkt? Willen dames echt de verwarming overal hoog hebben (en sterven ze het dan niet af op straat?)
En vooral: iemand tips waar je wel mooie en warme kleding kan kopen?

kopen is zo makkelijk nog niet. Voor mij.

Op mijn vraag of mijn pauw zich wat mocht uitleven, kwam een goede tegenvraag: waarom zou je het niet doen? Genieten mag toch? (En het budget reikt zover). Tja, genieten mag. Maar ik vind het wel moeilijk om te doen, en dat lukt zeker niet gedachteloos.

Het budget reikt zover, da's waar. Ik krijg elke maand meer binnen dan ik uitgeef, zeker in mijn huidige baan - al is dat dan een jaarcontract. Dus hoe deze stroom doorgaat, is niet helemaal zeker.
En geen baan hebben is wel een doel, maar het doel om dat te doen vanuit de positie dat er genoeg spaargeld is om het tot en met het pensioen goed uit te houden.
Ons spaarpotje begint al vorm te krijgen, maar voorlopig kan daar nog geen bijstandsniveau uit gefinancieerd worden. En een goed leven is niet bizar duur, ik denk dat we toch wel meer dan bijstandniveau willen uitgeven, dus wat meer spaarcentjes is dan wel handig. Dus daar zijn we nu op aan het mikken.

Manlief draagt wel bij, maar nog niet optimaal. Hij is nl een baan aan het zoeken. Die heeft ie nog niet gevonden en misschien lukt dat hem als 50plusser al niet eens meer. Zelfs niet met de extra opties die hij aan het creeeren is met een omscholing. Dus zijn bijdrage aan het spaargeld is nu wat minder dan tijdens zijn werkende leven. En de ww duurt niet eeuwig....

Nu is angst slechte raadgever, dat wel.
En You Only Live Once. Dus waarom niet genieten van het leven? Zeker als het budget zover reikt.

Merkwaardig genoeg vind ik het lastig om geld uit te geven, zolang het doel (van volledige financiele veiligheid) nog niet gehaald is. Ik probeer het wel, want het is ook wel zot om volledig vrekkig te leven als je meer dan 1 bank nodig hebt ivm de depositostelselgrenzen.

Zo heb ik bij het uitzoeken van een nieuwe bril me over een grens heengetild.

Een nieuwe bril bleek echt nodig. Zowel voor veraf ben ik veranderd als voor dichtbij (Au, ships, tja, ik ben de jongste niet meer).
Toen begon het gedoe met uitzoeken van montuur en glazen. Mijn hemel, wat een keuzes heb je!
Ik heb eerst besloten dat ik de jaren dat ik de bril op mn neus heb, er echt goed uit wil zien. Dus bij het uitzoeken van het montuur was uiterlijk (voor de verandering) eens het belangrijkste. Mijn innnerlijke pauw mocht los. En toen kwam ik niet bij een goedkoop montuur uit.
Prima joh. Bruin kon het trekken. En mijn pauw kon mijn innerlijk dagobert duck overtuigen omdat het voor jaaaaren is. En goed overkomen lukt nu eenmaal beter met een vriendelijk en stijlvol gezicht.

Daarna de glazen. Man, man wat een soorten.
En je krijgt maar beperkt helder wat het verschil is in kwaliteit bij de verschillend geprijsde varianten.

Allereerst uitgezocht of mijn werkgever kon helpen, er was toch iets in de voorwaarden? Jazeker. Een lees-en computer bril. Dat heb ik dus maar geregeld. Dat was niet zo'n top montuur, maar voor pielwerkjes (breien, solderen enzo) is het handig. En op het werk kan ik waarschijnlijk beter focussen als ik geen afstand zie. Een blinde mol met oortjes in kan zich waarschijnlijk beter concentreren in de kantoortuin.

Daarna besloten dat de investering van goede (en dure) multifocale glazen voor de alle-dagen-overal bril toch het leven echt veel fijner maakt. Dus de economie krijgt een goede boost van me.
Soms lukt het me om voor "genieten" te kiezen. Maar ik kan mezelf makkelijker overtuigen als ik er een sausje van "nuttig" over gooi. Alleen voor de mooi of voor de leuk geld uitgeven, pffff, dat vind ik moeilijk.

Dat merkte ik bijvoorbeeld aan kleding, nu ik al genoeg handige en genoeg mooie kleding hebt.
Ik wil niet die gladde helling van hedonistische adaptie in. (Goed uitgelegd door meneer Geldsnor)
En als ik eenmaal losga met shoppen kan het best hard gaan: de laatste shopronde (warme jasjes en vesten voor op kantoor) vorige winter, maakte de economie in 1 middag 200 euro rijker. En het ergste vind ik dan nog wel, dat ik niet eens al die vesten en jasjes gebruik

Zo schrijvende, blijk ik best al een set regels voor mezelf helder te hebben. Genieten mag wel, maar het moet ook nut hebben (mooi en gezellig eruit zien, heeft sociaal best voordelen, in een aantal situaties).
En ik wil dat leuk eruit zien nog steeds met beperkte middelen halen, want het grote doel (Financieel onafhankelijk) is nog niet gehaald. Want shoppen gewoon voor de fun, of omdat iets mooi is, voelt verkeerd.

Afgelopen zaterdag ben ik met bovenstaande verhaal al half in mn hoofd, gaan shoppen. Dus ik heb alleen dingen gekocht als ik denk dat ik t veel ga gebruiken en heeel mooi vindt. En met mezelf afgesproken dat ik die eerst moet gebruiken. En showen vriendin (en feedback vragen) En dan pas mag ik van mezelf om weer te gaan shoppen.

En natuurlijk zoek ik eerst naar kringloopwinkels, en daarna tweedehandswinkels.
Voor mijn werk (pakken) is dat niet altijd in kringloopwinkels te vinden. Ook niet als ik vaker kijk. Tweedehandswinkels bij mij in het dorp (stadje) zijn beter. Zaterdag helemaal goed geslaagd voor een jasje (linnen) en vrouwelijk overhemd (met stoere strepen, vind ik nog mooi ook).
En toen kwam het pijnlijke: ik ben ook 3 winkels met nieuwe kleren en mooie kleren ingelopen. De eerste twee waren goed te overleven voor een vrek: mooie kleren, maar materiaal waar je het altijd koud in hebt. En de verkoopsters deden geen enkele moeite me te helpen om iets te vinden. Dus weglopen zonder iets te kopen, was niet zo moeilijk.
Maar de laatste winkel bleek een echt struikelblok. Een winkel vol met mooie spullen, waar de verkoopster met je meedacht en zaken aandroeg. Waar (sommige) spullen ook echt warm waren.

En ik zal het nu maar bekennen. Ik ben een gevallen vrouw nu. Gevallen voor een mooi jasje. Warm rood. Lijkt op leer (nee, niet echt - voor de dierenliefhebbers). Getailleerd, maar wel neutraal van snit. Dus bij allerlei gelegenheden te dragen.
Met een mooie ketting er bij en een sjaal. Die ga ik nog bij veel combineren.
Mijn pauw was helemaal happy en high.

Maar die aankopen waren nieuwe spullen. En dus was dit bij elkaar wel een redelijk bedrag. Meer dan honderd euro.
Moet ik me nu schamen omdat ik deze maand minder spaar? Of moet ik juist genieten van mijn aankopen, zelfs al voordat ik het aanheb?
Ik weet het niet, hierover ben ik een onzeker mensje.