vrijdag 23 september 2016

Wat mag mijn pauw?

Die nieuwe klerenkast, de klerenkast in NieuweHuis he. Die is groter dan de vorige...... En het centrum van de nieuwe woonplaats heeft veeel meer winkeltjes, ook leuke, ook makkelijke grote.....

Dus de verleiding van de markt en de zuigkracht van een lege kast is er (weer). Kan mijn innerlijke pauw die weerstaan?

Mijn eekhoorntje kan het hebben: ik heb genoeg warme truien, lekkere sokjes enz. Dat zit wel snor. En de basis garderobe laat me elke week verschillende dingetjes aanhebben op het werk (herhaalt elke 14 dagen, of iets langer). Dat is genoeg, in de mannenomgeving waar ik werk.

Maar ik zie nu mooie setjes, en jasjes. Zou een leuke aanvulling zijn, en dan ben ik op een andere manier mooi (en warm) op het werk. Dat mag toch wel? Er goed uitzien is goed voor mijn imago en carriere.
Zegt mijn innnerlijke pauw.
Al zie ik mezelf niet echt wat weg doen, want dit is nog goed.... En dat zit nog lekker (danwel prima)...
En de kast heeft ruimte over nu....

Dus tja.

De eerste barst in het bolwerk is het breien van een nieuwe omslagdoek/vest. Dat levert ook een lange tijd meditatieve actie op, en dus rust in het hoofd. Heel handig met zo'n moe hoofd dat ik regelmatig heb.
En nu ben ik heel blij met wat ik maak, want ik maak het natuurlijk precies in de kleur en materiaal die ik mooi en lekker vind. Met dat ene lieve uiltje in de rand gebreid, past precies bij deze dame <vul hier een mooi verhaal over Athene in>.
Maar met alle moeheid van de afgelopen tijd, gaat die omslagdoek hard.

En ik word wat fitter, dus ik loop "zomaar" even langs een winkel.

Dus...
slik....
Ik voel de trekkracht van nieuwe mooie vestjes en jasjes en tops (de rest kan ik nog wel weerstaan). Alhoewel die schoenenwinkel ECHT mooie schoenen had (goede ook).

Dat dus.

Bij het verhuizen heb ik van alles doorgegekeken, maar uit de klerenkast is niet veel weg gegaan. Wel uit de zaken die ik al apart had gelegd richting zolder, maar niet uit de "normale voorraad".
Ik gebruik alles regelmatig. Het meeste dan, en de rest is wel zonde om weg te doen - te mooi, of handig in die  of die (zeldzame) situatie - en dan gebruik ik t ook.

Hebben jullie nog tips om mezelf grenzen te stellen voor deze nieuwe kast? Of andere manieren om mijn innerlijke pauw tevreden te stellen?

zaterdag 17 september 2016

Vitamine D, goed en gemeen.


Nu ik mijn vitamine D tekort aanvul, merk ik van alles. Veel meer ik dan ik op voorhand dacht, is aan het veranderen. De goede kant op allemaal, allemaal puzzelstukjes voor een goed leven. Maar dat er zoveel vasthing aan deze vitamine, had ik zelfs na googlen niet ingeschat. Een evaluatie na drie weken:

Vitamine D maak je zelf uit zonlicht (als je tenminste voldoende pro-vitamine D eet, uit vette vis, olie en eieren) In Nederland schijnt niet zozeer het eten, maar wel je inname van zonlicht voor een tekort te kunnen zorgen. Zeker in de niet-zomermaanden is ons landje grauw, en wij zitten ook niet allemaal buiten in hempies de hele dag he.

Hoe ik dan, als fanatiek fietser en klusser en kampeerder, begin augustus een vitamine D tekort kan hebben, is me nog steeds een raadsel. Misschien toch iets geniepigs met overgang? Google zwijgt, en alleen hiervoor naar de dokter gaan, daar is mn leven nog net te druk voor. Eerst aanvullen en kijken of het wegblijft. Ennieweeeeee.

Ik ben met dat drankje van de dokter in wekelijkse shots aan het aanvullen, en wat voel ik? Niet direct meer energie. Maar wel dat ik, na gewone activiteiten zoals een soepje koken of een winkel bezoeken, de eerste week niet meer zo bizar moe was. Niet meer in de orde van ik ben misselijk van de moeheid, of ik moet gaan zitten, anders wordt ik duizelig. Het was meer een voldane moeheid. En in de tweede week was die moeheid er alleen nog na wat zwaardere klussen (stofzuigen, dweilen).
En het doen van de activiteit voelde ook lekkerder, het was niet meer het waden door stroop, maar gewoon lekker aan de slag zijn. Nu, in de derde week, heb ik zelfs weer het kinderlijke plezier in bewgen als ik naar mn werk fiets. Het voelt gewoon lekker om mn spieren te voelen, mn bloed te voelen stromen en de machine van mn lijf te voelen draaien, zelfs als de zon niet helemaal schijnt. Ik heb nu echt weer zin in fietsen.

Een gevoel, dat ergens heel ver in mijn herinnering zat, zeg van n jaar of wat geleden. Zou het al zou lang zijn, dat dat tekort sluipendewijs is opgelopen. Kan natuurlijk.Maar wel geniepig, hoe dat er zo langzamerhand insluipt. Enniewee.

Er gebeurt meer in me.
Ik kan me een stuk beter concentreren. Dat kan natuurlijk puur door mn energieniveau komen, maar het voelt eerder als een waasje alcohol dat verwaait. Gewoon een beter scherpstellend stelletje hersenen. Maakt allerlei werkjes makkelijker (minder naar de keuken lopen en denken “wat wilde ik ook alweer pakken. En kenniswerker die ik ben, zijn mijn collega's en ik er ook best blij mee dat ik geen details meer vergeet, en klussen weer overzie. En makkelijker meerdere dingen tegelijk kan oppakken, want natuurlijk heeft het werk nog steeds z'n drukte momenten.
Mooie bonus, die ik niet verwacht had.

En sinds ik de shots neem, slaap ik beter. Dat maakt natuurlijk ook uit met moe voelen, dus misschien is dat de werking. Maar ik slaap beter door (veel minder wakker om 4.00). En ik slaap dieper, het voelt nu echt weer dat ik uit een diep donzen wolk terugkom als ik wakker wordt. Dat gevoel was ook van lang geleden....

Maar het allerfijnste vind ik wel dat mn gedachten anders lopen. Sinds ik de vitamine D shots neem, zijn diverse rot-stemmetjes uit mn hoofd verdwenen. Stemmetjes die zeggen: “waarom doet X dat me dat aan?”, “het lukt me ook nooit?” enz. Allerlei stemmetjes waartegen ik moet vechten, omdat ik anders wel erg verdrietig wordt. En vechten als je moe bent, nou dat lukt dus nogal s niet.
Dus .... met die stemmetjes had ik nog wel eens een uitval, vooral thuis (waar n verbouwing voor de gebruikelikse zooi en tegenslaagjes zorgde).  Tja, dan is het wel een overbodige mededeling eigenlijk dat mijn huisgenoten  zoooo blij zijn dat ik shots neem. Al vinden ook mijn collega's het wel fijn dat ik minder stress en weer humor meeneem naar het werk. Voor mij is de grote bonus dat ik  weer kan genieten. Niet alleen van een werkend lijf, maar gewoon van zitten in een stoel thuis. Van de stukken huis die af zijn en mooi. Van een breiwerk dat wat wordt. Van een kop thee.
Toen al die rot-stemmetjes in mn hoofd zaten, was het erg lastig rust zoeken, want er was altijd wel iets wat me irriteerde, en dat ik moest opruimen, bepraten, fixen, etc. Dat helpt natuurlijk voor geen meter om je energie op peil te houden.

Dit laatste onderdeel vind ik echt een heel gemeen effect van vitamine D: als je tekort hebt, ben je niet alleen sneller moe (fysiek), maar put je eigen geest jezelf nog eens extra uit. En dat komt langzamerhand opzetten, dus tussen de ups en downs van het leven door is dat erg lastig om te merken.
Echt gemeen, dit effect!

Dus mijn goede voornemen is nu wel, om vitamine D op peil te houden. Ik begin met een gewone vitaminepil van de etos, met een 100% dagdosis(ADH), op mijn vrije dagen bij het rustige en uitgebreide ontbijt dat we dan altijd nemen. Vitamine D kun je teveel nemen, dus meer 100 % wil ik niet slikken. En in principe zou mijn eten en leven al genoeg moeten zijn, dus elke dag moet niet hoeven.
We zullen het zien, na de winter. Als ik dan nog heppie bent, is het wel OK. En anders laat ik nog ns bloed prikken, om te weten hoe het er dan voor staat.

Wie heeft ook wel eens n vitamine tekort gehad? En was het net zo leuk toen je het weg ging werken? Met onverwachtste bonussen?

dinsdag 6 september 2016

weer bloggen met een d

Of dingen met een d, dt, of t een zijn, weet ik meestal wel. Maar verder kost het toch stiekum wel iets van tijd en energie om een blog te schrijven. En laat ik die 2 de laatste tijd nu heel erg aan andere dingen uitgeven. Dacht ik.

Kijk, dat de tijd vliegt als je gigantisch aan het verbouwen bent, dat weten. (Zeker als je erin zit en af en toe denkt: "Goh, ik zou eigenlijk weer eens een blog moeten schrijven") Waar die tijd dan blijft, weet ik nu niet meer. Iets met "nog even afmaken", "wat moet hier dan voor schroefje in/kleur op/ lijm onder?", "pffff, even zitten hoor", en de rest is verdwenen in dromen - in mn bed. Geloof ik, want af en toe zat ik duf in een auto op weg ergens naar toe. Met manlief aan het stuur, die had de duffe fase iets later, dus het was veiliger dat hij reed.

En daarna hebben we lekker gevakantied! Ik geloof dat ik er echt aan toe was. Ik was nog nooit zo moe geweest. Meestal is het bij moe lekker om op een camping te zitten, rustig uit te slapen en een crea workshop te doen. Nu was ik de eerste dagen misselijk (en normaal eet ik graag en veel). Maar goed, ik voelde me ook moe genoeg om de misselijkheid in het plaatje te snappen. En het beterde wel met uitslapen, hangen bij de tent, en af en toe een restaurantje. Dus alles was weer goed.

Daarna nog "even"verhuizen. 1 week lang hebben we in OudeHuis van alles ingepakt, auto en aanhanger volgeladen, naar NieuweHuis gereden en daar uitgepakt. Meeste stond al behoorlijk op de goede plek, want we deden t kamer voor kamer. De eerste dagen, daarna deden we 3 kamers door elkaar. Maar ook dat ging nog.
We hadden zelfs nog tijd de laatste 2 dagen te luieren, en de verhuizende katten goed te aaien, voordat ik weer aan het werk moest. Dat was ook de dag dat de kopers van NieuweHuis de sleutel van ons kregen.
Ging allemaal goed, en voelde als afsluiting. Nu hoefden we alleen nog wat (niet essentiele) dozen te openen en de katten te blijven aaien en te genieten van NieuweHuis. Dat kon rustig aan, geen haast.

En opeens was ik weer misselijk en moe. Onhandig, als je op je werk net van vakantie terugkomt. Dus na een paar dagen me door de stroop slepen, klusjes ontwijken en braaf uitslapen, maar de arbo-arts gebeld. Want n nieuwe huisarts was er nog niet, en ik ging dit moerasgeploeter niet eeuwig doen. Dat had ik mezelf beloofd tijdens n burnout. Dit voelde anders, maar wel echt wel raar moe en niet OK.

Of was het "gewoon" de overgang? Slapen ging idd matig, en warm hebben lukte ook goed. Dus dat zal dan wel (mijn geboortejaar is ook langzamerhand lang genoeg geleden).
De arbo arts was begripvol, stelde een boekje voor ("In de juiste versnelling"), en vroeg me even langs de huisarts te gaan.

Duurde nogal even. De bieb waren we nog geen lid van, en een huisarts moet tegenwoordig ook 3 formulieren per persoon ingevuld krijgen.

Dat boekje is dun, en vol goede tips. Maar als je al 3 burnouts, de ziekte van Pfeiffer en herstellen van een trombose hebt overleefd, staat er nix nieuws in. Dan heb je dat level van de universiteit des levens al gehad, en loop je alle open deuren door, en sla je het boekje na een half uur dicht. (Voor anderen is het waarschijnlijk een heel leerzaam epistel) Uitslapen, niet te gek doen, jezelf niet gek denken, af en toe mediteren, wel rustig bewegen, tja, dat dee k allemaal al.
En dat hielp ook een stuk, gelukkig.

M'n moeheid werd van een moeizaam moerasworstelen langzamerhand een gestadig dweilstadium. Waarbij ik de dag redelijk doorkwam, al overzag ik niet alles en was concentreren op 1 taak net zoiets als n acrobatiekkunstje: wel te doen, maar dan ook niets er tussendoor he.

De bloedtest meldde een tekort aan vitamine D. OK. Zal wel.

HEH? Ik tekort aan vitamines? Ik eet zo gezond dat ik het voedingsbureau advies kan geven. Vegetarisch met af en toe vis. En ik fiets zo vaak ik kan (zonder zonnebrand), dus genoeg zonnestraaltjes pakkend. Hoe zo IK n tekort aan vitamine? Of een tekort aan zon?

Nou ja.
Misschien ook wel fijn. Dan weten we tenminste wat t is.

En vitamine D is tenminste gewoon in n drankje te vinden. Dan kunnen we het oplossen. Hopen we.
Dus bij de dokter shots gehaald. Elke week een paar tienduizend eenheden in een halve milliliter naar binnen gooien. Experiment van weinig moeite.

En verrek als t niet waar is. Na 3 dagen begin de dweilfactor af te nemen.
Ik krijg wat overzicht. Wordt ook wat minder chagerijnig en klagerig (en daar zijn de huisgenoten ook errug blij mee!). Op mijn werk begin ik "gewoon" dingetjes tussendoor te doen, en weer te zingen.

Dat het fietsen naar mn werk wat soepeler zou gaan, had ik wel ingeschat te beteren als mn energie omhoog zou gaan. En dat de concentratie wat beter wordt, och, daar kunnen we nog wel inkomen. Maar dat zelfs m'n humeur zo zou verbeteren (alle duiveltjes houden van binnen hun mond), vind ik echt bonus.

En ik type nu 's avonds nog even n blogje, gewoon omdat ik fut heb, en wel zin heb om wat te vertellen.
Zelfs de spelling doe ik er spelenderwijs bij. Die D helpt (met een "t").
Nooit gedacht dat een blogje typen verhindert zou worden door een vitamine tekort. Bizar zeg!

BTW: Heb nu nog iets meer bewondering voor Martine, die een lijf als een veel betere dweil heeft, en toch regelmatig blogjes eruit gooit die helder en leesbaar zijn. Want juist dat bloggen lukte bij mij niet toen ik moe was (van verbouwen en plannen).
Hopelijk lukt het vanaf nu weer beter. Lijkt me gezellig!