vrijdag 24 juni 2016

De bank kan het niet leuker maken, o, toch nog.

Ons huis is verkocht. Fijn. Dus krijgen we een berg papier om alles netjes af te wikkelen. Niet zo fijn, maar hoort er bij. Dat weet je en je overleeft het meestal wel. Behalve dat ik nu bestolen lijk te worden door mijn bank. Vergeleken met de bank is trouwens de belastingdienst een open en helder verhaal en een makkie om te regelen. Hoewel......

De notaris stuurde keurig een mail met wat er allemaal moest. Even zuchten, even steunen, even zoeken in de kast en scannen, en het meeste zat in de mailbox. Daarna nog een energielabel gedaan. Prima. Weer een klus geklaard, en was een uurtje werk. (En daarna mocht ik een chocolaatje van mezelf)

Alleen dat regeltje over het verrekenen van de hypotheek.... Toch maar even navragen bij de bank.
Wij hebben een hypotheek, deels aflosvrij (die op 400 euro na is afgelost), deels spaar (waar ik nogal wat heb bijgestort).
De hypotheek is 70% van de WOZ waar van het huis, en we hebben voor iets meer dan WOZ verkocht. Dus we krijgen wat gestort van de notaris bij de overdracht (noemt de belastingdienst "overwaarde"). Mooi. En goed gedaan van ons, toch?
(en logisch, gezien de aflossingen zeven jaar geleden)
En dan is er geld in de spaarhypotheek (het "spaardepot").
Ik dacht dat eggies nog dat een bankspaarrekening was, maar de bank heeft het over een verzekering. Kwam ik vorig jaar achter en is GRRRRRRRRR. Want daar had ik specifiek om gevraagd om dat NIET te hebben. Maar enniewee.
Er zit geld in, en dat komt eruit bij verkoop.
Dat klopt en telt mooi op bij de overwaarde. Maakt een mooi bedrag wat we tegemoet zien.

Nu zit ik met mijn hypotheek bij De bank. ABNAMRO. Als mede-aandeelhouder (70% is nog in handen van de staat) hoop ik dat ABNAMRO dit soort kernactiviteiten gewoon goed doet, en zo marktaandeel houdt. Als oud-medewerker weet ik, hoe draconisch de bureaucratie was en toch nog steeds is (al gaat het langzaam beter).
Maar het antwoord dat ik kreeg toen ik aan een hypotheekdeskundige vroeg of het spaardepot verrekend kon wordt op de overdrachtsdatum, maakte me verdrietig.
Want nee, verrekenen bij de notaris kon niet. Pas na overdracht konden de formulieren (let op het meervoud!) naar me toe gestuurd worden. Maar dan zou het echt binnen 6 weken geregeld zijn. Dan zou ik het spaardepot in handen hebben. Eerlijk beloofd! zei die mevrouw.

Nou, dat moet ik nog zien. Letterlijk geen enkele procedure die ik heb gehad met deze hypotheek (1 start, 1 oversluiting, 4 bijstortingen en 1 aflossing) zijn zonder fouten verlopen. Fouten die ik met extra belletjes moest signaleren, en die baliemedewerkers van de bank met veel bloed, zweet en tranen intern moesten bevechten en fixen. Zelfs die ene keer dat ik rood stond en de maandbetaling miste, kon niet gewoon opgelost worden. Vertrouwen? Neuh. Zelfs de belasting die nog langs gaat komen, vind ik een mindere kwelling, dan de bankprocessen.

O ja, en als klap op de vuurpijl: als ik een tekort had gehad dan had het verrekenen wel gekund, want dan had de bank het logisch gevonden dat ik een tekort van duizenden of tienduizenden euroos niet kon voorschieten. Nu ik heb gezorgd dat ik geen tekort heb, maar juist overwaarde heb, mag ik wachten op mijn geld. Bij een bedrag waar 6 weken rente nog een bedrag is waar je wat mee kan in de horeca, en meer dan n kop koffie. Dat vind ik niet netjes naar mij als klant, en zelfs een klein economisch misdrijf (6 weken rente stelen).
Ik heb me netjes gedragen (bijgestort en afgelost) en ik wordt bestolen van 6 weken rente. Dat voelt zo oneerlijk! Ik hoor beloond te worden voor mijn vooruitziende blik, die de bank risico scheelt (ik ben een zeer verantwoorde lener), niet andersom. Of tenminste de rente vergoed krijgen totaan uitbetaaldatum.
Maar ik kan er niets aan doen. Dit is de regel en zo doet de bank het. Zegt die mevrouw met rotsvaste zekerheid, zelfs als ik het nog een keer vraag. Ik ben er niet blij mee.
Daarna zat ik te dubben zal ik hierover een klacht indienen?  Tot nu toe hebben de klachten niet geleid tot serieuze acties. Alleen directe problemen, bijv. bij een formulierfout of een foute uitbetaling, lijken gefixt te kunnen worden door een klacht. Moeilijker moet je het de klachten afdeling niet maken, zover gaat hun "macht"(mandaat) niet. Dus heeft een klacht indienen zin?
Toch maar gedaan, want ik zie weinig andere routes. En hierboven had ik het verhaal al uitgetypd.

En waarachtig, allememaggies, het is niet waar!
Met een uur werd ik gebeld. Met een dame van de klachtenafdeling hypotheken. Dat het verhaal helder was. Maar niet helemaal goed. Want verrekenen kon wel, met mijn verhaal en specifieke hypotheek.
De details had de eerste dame voor haar neus gehad toen ze meldde dat het echt niet kon, maar enniewee. Ik wil niet teveel enerige aan zeuren en andere nutteloze zaken besteden.
Dus prima, het kan wel. Tenminste als..... Ik schrijf op een briefje welke magische woorden de notaris moet gebruiken in haar communicatie met de bank ("ik vraag een aflosnota met verrrekening van product X aan"), en stuur dat later door.
En o ja, de eerste dame had een mailtje gekregen met "nadere informatie over het product" met het verzoek dat ze toekomstige andere gevallen wel goed zou behandelen. OK, dan hebben we alles netjes opgelost.

Nou, dit is voor het eerst dat een klacht snel wordt opgepakt, en ook voor het eerst dat ik iets hoor over een kleine verbetering aan het system - al is het dan maar de kennis van 1 hypotheekdeskundige.
Dat stemt me, heel voorzichtig en zonder op iets te rekenen voor de toekomst, positievig.
Wie weet gaat deze afronding van de hypotheek goedkomen zonder verder gedoe. Ik hou jullie op de hoogte

En binnenkort een volgend blog over de belasting dienst. Want dat is ook nog zo'n "klein klusje" waar ik nog eens rustig voor moet gaan zitten...

woensdag 22 juni 2016

een keer gelukt

Even update ivm de energierekening: gisteravond heel braaf lui gedaan. In het park gewandeld, en bij het water in de zon gezeten. Met een reep Tony's. Die nog niet eens op is.

Knap he?
Een keer gelukt. Op naar de volgende keer.

(Want lekker relaxen is voor mij net zo moeilijk als afvallen. En het lukt net zo goed. NOT dus. Hopelijk helpt het als ik blog wat ik doe, heb ik me voorgenomen. Kijken of dat beter werkt.)

dinsdag 21 juni 2016

wie betaalt mijn energierekening?

De afgelopen dagen was ik ziek. Ik lag dus op bed, en knapte daar meer dan alleen lichamelijk van op. Want ik had een achterstallige energie rekening, en ik ontdekt dat ik die geloof ik alleen zelf uit het rood kan halen en houden.

Vrijdag: Misselijk, spieren die afwaswater nadeden, en een hoofd waar alles hetzelfde vage was. M'n rug kon met die spieren de blessure van de afgelopen week niet meer compenseren, dus deed bij het minste of gerinsgste (lees meer dan een paperback tillen), zeer.
Duidelijk gevalletje ziek dus. Ik meld me niet vaak ziek, maar thuiswerken ging niet, alleen liggen op bed, met mn ogen dicht. Met als voornaamste beweging soms mn ogen opendoen of de kat aaien, die naast me lag. Katlief had zich een onaardige hoofdwond bezorgd, en moest duidelijk TLC hebben. En katlief zorgde ervoor dat ik me lekker kon ontspannen. We waren een goed team.
's Avonds wat beter, dus ik heb wat in de keuken gescharreld tot er een maaltijd op tafel stond. En dat was leuk om te doen. Na het eten ging het wel weer soepel bedwaarts. En mijn volgende boek van Pern was alweer uit.
Zaterdag een klusslijst vol administratie en opruimklussen. Manlief heeft zich woest geweerd in de schuur. Ik heb ook 3 schuurpapiertjes opgeruimd en een blik verf. Blikje, daarna heb ik wat zaken op marktplaats gezet. Opgaande lijn, maar nog niet topfit. En eten smaakte me nog niet, mn eetlust keek nog naar niets uit en m'n darmen voelden argwanend aan. Voorzichtig eten kon wel, maar genieten is het nog niet.
Zondag met plezier ontbeten. En zowaar een stuk dringende administratie voor de notatris gedaan. Dus dan kon ik echt wel helpen klussen hoor! Eehhh, maar een plank de kamer doordragen maakte me misselijk, en m'n rugspieren hadden toen ook hun portie alweer gehad.
O. Lukt schilderen? Daarvan staat ook genoeg op de dringende lijst, dan voel ik me nog wel nuttig.
Dat lukte. Zeker met hulp van stoel en trap en de goede houding houden, maar het lukte. Gelukkig. Dus van allerlei schilderklussen opgepakt en m'n chagerijn op afstand kunnen houden.
Maandag naar het werk, maar de fiets thuisgelaten en van de diensten van de buschauffeur genoten. De mazzel was dat het werk eindelijk eens rustig was. Eindelijk die stapel moet-ook-nog klusjes wegwerken. Pffff.

Dat was bijkomen. En nu het lijf zo'n beetje functioneerde, had ook mn hoofd en mn gevoel de nodig uitdeuktijd nodig  na alle stress, merkte ik. En met de vleugels van mn gevoel en crativiteit een stukje uitgeslagen voelt het leven anders. Heel anders.
Ik merk nu pas hoe geniepig je bij stress stukje bij beetje elke keer een stukje inlevert. Een stukje creativiteit dat je compenseert met meer plannen of meer doorzetten. Een stukje genieten waardoor je zo moeilijk nieuwe energie op doet. Spanning die zich in steeds meer hoekjes en gaatjes van je lijf vast gaat zitten totdat het eigenlijk niet meer echt lekker voelt - maar waar ligt dat nu aan?

Ik geniet nu dat ik gewoon op kan staan zonder dat mn rug klaagt. En m'n eten is weer lekker. Maar dan ook echt lekker, dat de smaak doordringt voorbij m'n mond. Echt genieten.
Alles is leuker zal ik maar zeggen, zonniger of lichter.
Zelfs op deze regendagen.

En waarom heb ik het zo ver laten komen? Waarom heb ik niet eerder op mezelf gepast?
Tja. Nou ja. Tja. Verbouwen met diverse klussen en aannemers tegelijk. En lekkere drukte op het werk. En m'n zoon helpen voorbereiden van z'n studie. Allemaal echt belangrijke dingen. En die "moesten" of in ieder geval zo ver mogelijk gedaan worden binnen de energie die ik beschikbaar zag. Want je laat je kind of je huis toch niet in de steek. Dan mag het zonnig zijn, maar ga je niet in de zon zitten, maar die klus doen. En snel koken, zodat je ook nog....
Toch?

Vooral het feit dat ik de planner ben hier, en degene die oplet voor iedereen en op iedereen, maakt dat mijn energie uitstroomt. Enne.... de laatste tijd heb ik niet veel dingen gehad waardoor de energie weer binnenstroomde.
En dan is het net als bij geld: op een gegeven moment kom je tekort. Dus dan heb ik tekort op mijn energie rekening.

En dat snap ik dan niet eens.
Tenminste, mijn verantwoordelijke stemmetje snapt er nix van. En dat stemmetje is nogal de baas in dit soort situaties. En die krijgt weinig energie van alle situaties, want er lukt nog niet alles, en er moet continu bijgesteld worden. Dus die is nogal bazig.
Niet mijn verstandige rekenkantje, die zo lang kon consuminderen en uitkomen met geld.
Niet mijn chaotische praatkantje.
Niet mijn filosoofje.
Niet mijn dromerige sci-fi liefhebbertje, hoewel ik wel lekker veel sci-fi gelezen heb in de avonduren. En dat hielp.
Niet mijn creatieve maakstertje, hoewel die nog wel haar momentjes had als er iets af is in huis. Maar da's maar soms, want er is nog veel niet af. En anderen doen veel meer, ik ben meer van de plannen en het regelen in de avonduren na het werk. Dus dan telt het niet bij mij, he.
Niet mijn liefhebbende en beminde vrouwen kant. Want manlief klus harder dan ik en heeft weinig puf voor lieve woordjes.
Niet mijn lui-met-een-heerlijk-drankje-in-de-zon genietertje. Dat is trouwens een dwergje met een piepstemmetje, die hoor je bijna nooit boven de andere stemmetjes uit.

Al die andere stemmetjes leveren dus geen bijdrage. En wie betaalt de energierekening dan? Eeehhh... niemand.

Da's niet handig he. Rood staan bij jezelf. Dan kan je het beter bij de bank doen, daar kun je een contract of een deal mee sluiten.
Als je eigen energie beneden peil is, heb je gewoon geen poot om op te staan.
En da's helemaal onhandig als jij de steunpilaar van het huishouden bent.

Dus ik moet zorgen dat ik ook energie laat binnenstromen. Dat moeten is nog moetender dan het moeten van de huizen en zoon enzo.
Genieten af en toe. Rusten soms. Maffe dingen doen. Grappige dingen doen. Dat soort dingen.

En, op dit moment zie ik het.
Eerlijk.
Echt!
Ik beloof het!
Ik heb het me eggies voorgenomen! Erewoord.


Ik ben benieuwd of ik zo helder blijf de komende weken. Misschien moet ik eens wat meer gaan vertellen over vanuit die andere kanten van me, om ze actief te houden en er leuke energie van te krijgen. Want anders zou ik zomaar in dezelfde valkuil kunnen lopen...
O nee, natuurlijk niet. Ik had het toch beloofd....
Of heeft iemand nog andere (betere?) tips?

Het goede nieuws is wel dat het nieuwe huis bijna af is, en dat het oude huis verkocht is. Dus zowel letterlijk en figuurlijk verdwijnt er dan een energierekening.
Per 1 augustus zijn we alleen nog in het nieuwe huis. Dat is dan ook goed leefbaar, al zullen we ons nog wel maanden vermaken met de klussenlijst die er dan nog is. Maar klussen wordt dan 1 of 2 dagen in de week ipv fulltime. Dat moet gaan helpen. En dan is het leuk, en niet moeten.
En we kunnen hopelijk tussendoor ook genieten. Van wat er wel af is. Van even in de tuin zitten (ipv heen en weer tussen 2 huizen), biertje er bij. Theoretisch en volgens Bartjens moet het allemaal prima lukken en makkelijk kunnen, het is een ruime planning.
Maar ja.....
Hoe niet-verstandig ben ik de komende tijd?


zondag 5 juni 2016

Geen mama meer weekend

Het is een fijn weekend geweest. Een weekend waarop zoon z'n eigen plan trok, en ik dus allerlei dingen deed waarbij hij zich ongemakkelijk voelt, of die liever zonder hem of zelfs  liever alleen doe.

Ik heb in het nieuwe huis kleuren uitgeprobeerd en uitgezocht. Wat past waar en in welke combi?
Rondgesjouwd bij de Karwei (die locaal allerlei extra aanbiedingen had ivm jubileum)
Theaterbezoek gedaan met tante dat we als kado hadden gegeven. Leuk, absurdistisch (daar kan ZL niet tegen). En we zijn onverwachts blijven eten.
Uitslapen. Dat is iets dat ik met manlief  doe. En dat doen we ook als zoon er is, want we slapen echt uit na al dat klussen. Mehn! Wat heb ik geslapen.
Rare recepten uitproberen, met restjes en half herinnerde recepten. Lekker van gegeten.
Hard gewerkt en de eerste kamer is mooi en bewoonbaar (onze slaapkamer), al moet er nog 1 wasttafeltje worden gemonteerd.

Voelde raar, zoveel niet-ZL dingen achter elkaar.
Hij wordt echt groot. Zo groot dat hij nu een dag en een nacht weg is (spellen doen bij een vriend), en dan nog niet opgewacht hoeft te worden. Hoort bij zijn leeftijd, en voelt goed dat hij "gewoon" doet (want zijn diagnose is steeds correct en hindert toch wel in z'n leven). Ben ook trots dat hij groot wordt en nog trotser dat hij "gewoon" groot wordt.
Maar voelt ook raar, dat ik niet mama hoef te zijn. Dat ik kan denken en doen wat Ik wil, ipv elke seconde (nou ja, tegewnoordig elk uur) controleren of hij  nog goed gaat. Leeg-nest syndroom? Misschien. Het is wel onwennig.
Heeft zijn fijne kanten, om lekker met m'n eigen dingen bezig te zijn en ongestoord te kunnen genieten. Dat heb ik nooit veel gehad (tja, eenouder van een autist, dus zorgen en werken). Voelt ook echt een soort van vrij. Zeker op zo'n heerlijk weekend als dit weekend is genieten en vooruitdenken aan de toekomst (zomer en langer) prettig. Dus angst voor het lege nest heb ik niet.

Bovendien: ZL maakt duidelijk dat hij met me wil praten, ook hij volgend jaar gaat studeren (en mogelijk op kamers gaat). Dus zo'n leeg gevoel zal ik niet hebben.
En hij heeft genoeg handicap over om nog wel begeleiding nodig te hebben (en ik vrees dat een vriendelijk moeder oog hier nog wel zinvolle bijdrages gaat leveren en dus nodig zal zijn). Dus ik blijf me nog wel iets vermaken met ZL. Maar ik merk nu goed, hoe anders de balans ligt. ZL doet z'n eigen ding, en soms help ik nog. En zo hoort het ook als je 18 bent.

Dus ik mag, misschien moet ik wel, gaan nadenken over wat ik nu ga doen met 'n vrije tijd. Nu m'n ene baan (moederschap) zo'n klein bijbaantje wordt dat ik weer een leven ga hebben. M'n andere baan (bij mn baas) is nog gewoon voltijds, dus echt vervelen lukt nog niet. Maar toch: ik heb luxeproblemen en keuzes.
Weird, maar een goede afronding van een weekend.