waarom levert alleen kanker mooie momenten?

Recalcitrant mens ben ik. Lees ik zo'n mooi verhaal over een hele groep mensen die een geweldige sportprestatie leveren, en daarmee een hele berg geld ophalen, dat dan helemaal gesponsord wordt om kankerpatienten een betere kwaliteit van leven te geven tijdens hun ziekte, of om meer onderzoek te doen naar behandelmethoden. geweldig! Mooi doel!

Zeker, is dat een goed doel. En dat levert ook vele mooie momenten op in het leven van de kankerpatienten en hun familie. Een verbetering van onze wereld.

Maar.

Toch.

Word ik daar recalcitrant van. En chagerijnig.

Niet van die ene actie. Die is goed. Elk van die acties.

Maar omdat ik die acties eigenlijk niet of nauwelijks zie voor andere ziektes. Ik mis vergelijkbare acties voor Alzheimer (waar ook veel mensen aan lijden, en hun familie, en waar veel te weinig aan gedaan wordt in behandeling en ook in onderzoek). Ik zie ze niet voor chronische ziektes zoals diabetes, Crohn, dwarsleasies, spastische aandoeningen,....
En al helemaal niet voor psychische ziektes. Daar is nauwelijks geld voor opvang van ernstige gevallen, laat staan voor onderzoek of behandeling van mensen die "gewoon" er aan lijden. En zowel de patienten, als hun familie, als de hele maatschappij heeft daar last van (denk aan de familiedrama's met en zonder dodelijke aflopen, zowel die in het nieuws komen als degenen die het nieuws niet halen)
Zo kan ik waarschijnlijk doorgaan.

Er zijn zoveel gebieden in de zorg waar te weinig geld is vanuit de overheid. Voor behandeling te weinig. Voor zorg. Voor onderzoek.
En ik lees voormalijke heroische sportacties voor kanker.

Hoe rot die ziekte ook is (en dat issie), hij is niet rotter dan een heleboel andere ziektes. En al sterven er veel mensen aan, ook aan honger en hartfalen sterven veel mensen. En daar hebben we nauwelijks acties voor.

Het KWF doet dus iets goed, heel goed. Marketing, organisatie, en mogelijk nog meer.
En misschien hebben ze de mazzel dat kanker aanspreekt. Het is een ernstige ziekte, waar je pijn van hebt, en regelmatig aan dood gaat. En de pijn is te verlichten met een mooie dag met wensen. Maar waarom zo'n dag niet voor kinderen met autisme?
En het is te genezen, als er goed wordt behandeld (of nieuwe methodes worden ondekt) Dus de acties helpen echt. Maar ook voor

Eigenlijk. Eigenlijk. Eigenlijk zou ik ik willen dat dit allemaal niet nodig was. Dat er gewoon genoeg geld bij de ziekenhuizen was vanuit de normale wegen om zorg te leveren en nieuwe zorgmethoden te ontdekken.
Dat is niet zo, dus nu ben ik maar aan het wensen dat dit soort actie acties eerlijker verdeeld zouden zijn over de verschillende ziektes.

Het helpt natuurlijk niet dat een aantal ziektes zijn veel complexer dan kanker en er is minder van bekend is (psychische ziektes, of iets als ME). En veel ziektes zijn minder goed te "marketen": ME en depressie is niet zichtbaar, net zo min als de sluipende slijtage van diabetes, laat staan als "mooi moment" en schizofrenie levert vooral pijn (en soms dood) bij familie op maar via nogal indirecte wegen. Afwezigheid van familiedrama's is moeilijk op TV te laten zien. Dus het is ongetwijfeld niet makkelijk om de acties positief te laten zijn en het resultaat zichtbaar te laten zijn.

Maar toch, maar toch, zou ik daar wel iets meer van willen zien. Dat de ziektes waar we als mensen of als maatschappij het meeste last van hebben, dat die de meeste actieopbrengsten krijgen.
Maar zo werkt het niet he.

Ach ja, utopia is er nog niet. Al zou ik wel willen weten hoe we een stapje die kant op kunnen zetten en meer dan alleen kankerzooi de wereld uit kunnen helpen. Heeft iemand tips? Goed nieuws?

Langzaam aan

Wordt ons huis wat. De muren, dak en vloer zijn geisoleerd, de elektra ligt waar ie moet, net als de muren die nu op de juiste plek staan. We gaan nu schilderen (en al met al willen we veel schilderen) en nog wat vloeren leggen.

De beneden vloer moeten we nog wel uitkiezen, en dat wil maar niet lukken. Iets met raar licht, en kleuren die elke keer het niet zijn. (en wij willen ook kleur, grijs en bruinig trekt alle sjeu uit het leven. Vinden wij dan he) Maar goed, daar komen we vast nog wel uit.

En langzaam aan beginnen we te geloven dat het gaat lukken. En dat ons nieuwe huissie mooi en leuk enzo wordt. De buren blijken aardig, dus ja. Het gaat vast wat worden.

Nu kunnen we weer wat andere dingen ook gaan doen, denk ik. Vrienden bezoeken. Vakantie bedenken en boeken (weekje, voor de rest is ons nieuwe huis avontuur genoeg). Zoon naar universiteit helpen.
Weer bedenken hoe de nieuwe ronde in ons leven weer een goed leven gaat worden.

Een aantal ingredienten weten we. We willen licht, en rust en kleur. En boeken. En fietsen naar leuke of lekkere plekjes. En lekker koken en eten. En vrienden bezoeken of bezocht worden. En lekker wat maken (voorlopig dingetjes in, om en aan het nieuwe huis natuurlijk).
Al die zaken hebben we langzaam aan ontdekt als belangrijke onderdelen van ons leven. Omdat we er zo van genieten op de momenten zelf, en van de na-effecten (gezond zijn door gezond en vers eten, je gewenst voelen door vrienden contact, wijzer worden van praten met vrienden, minder bang omdat je zoveel manieren hebt gelezen om iets op te lossen). Voor ons maakt dat een leven waarin we ons heel vaak echt gelukkig en prettig (dus rijk) voelen.

Gisteren zaten we bij vrienden, en zag ik TV. Ik heb me vermaakt van de verbazing. Niet zozeer om het programma (een redelijke spelshow op iets RTLigs en iets met huizen-make-over), maar vooral om de reclames tussen en in de programma's. En de manier waarop mensen kiezen, en wat mensen kiezen.
Ik voel me ZO'N freak. Ik kies allerlei dingen anders. Ik kan heel prima leven zonder koek of tjitjatjoe-drink of vrijheidsauto. Ik hoef geen design huis (waar je nauwelijks bergruimte hebt, ondanks dat dat belangrijk was voor dat gezin), ik kan zelf bedenken en kiezen wat ik mooi vind. Ik hoef geen verre vakantie, want vakantie-gevoel-genieten doe ik al op een zaterdagmiddag in de tuin in de zon met een boek.
En mensen doen toch een hoop moeite daarvoor! En ze zijn toch blij met een donker en grijs huis! Ik mis iets, maar wat? Weet iemand het?

Daar ga ik eens over denken, wie wat kan ik dat ook langzaam aan gaan snappen. Al blijf ik tussendoor wel lekker genieten van mijn goede leven.

Glimlach thee

Het klussen aan het huis vordert, en heeft nu een rustpauze. Die we goed kunnen gebruiken, want na 5 weken onafgebroken klussen ben ik moe. Ik zit in de tuin met een theetje en geniet.

Een heel lekker theetje, gekregen op mn verjaardag (van een medetheeliefhebber). En de tuin is zonnig en bloeit en groeit en ruikt en alle vogeltjes zingen. En de blauwe regen is aan het uitlopen. Het is niet te heet en niet te koud, het is heeerlijk.
Ik krijg bijna tranen in mn ogen, maf he. Ik heb het gevoel dat ik de bloeiende energie in me opzuig en ik drink mn thee.
Ik voel me rustig en gelukkig. De boeddhaglimlach voel ik door mn hele lijf.
Dit is de perfect vakantie. Reisafstand: 3 stappen vanaf de achterdeur.

Het is maar voor een dagje. (Vanavond schoonouders wegbrengen naar hun vakantieadres). Daarna ga ik weer naar de baas, en op mn niet-baas dagen (ik werk 4x9) doe ik nog 2 dagen klussen. Manlief klust elke dag. En soms helpt een vriend, of huren we een specialist in (isolatie en dragende muurtjes enzo). Harder kan het dus niet (helaas, mijn planningsduiveltje is erg lastig).

We zullen wel nog een maand of anderhalf, 2 bezig zijn voordat alles af is. Met een maand zouden we kunnen verhuizen, dus we zien wel even hoe de onderhandelingen verlopen voor het oude huis. Gelukkig aan die kant niet echt stress (wel werk, met regelmatig bezichtigingen en nu de 2e onderhandeling).

Ik ga nog even lekker genieten en opladen.
Wie weet schiet er nog een oplossing voor de klusproblemen te binnen.(welke vloer? En hoe dan? En neem ik dit bod aan, of onderhandelen we met een nieuwe partij?) Wie weet blog ik ook nog over die problemen, in de hoop dat jullie nog tips hebben.
Maar nu even niet.
Nu even thee, en genieten met een glimlach.