Niet stoicijns dagdromen

Ik kan een hoop hebben, sommigen zouden me stoicijns noemen. Of een doorzetter. Maar nu ben ik helemaal vlak qua emoties, want ik ben gewoon moe. MOE. Laat-maar-alles-ik-kan-niet-eens-meer-iets-bedenken moe.

Logisch met een verhuizing, waar ik 2 dagen per week mee verbouw. Zeker voor zo'n bikkel (die best een portie oncomfortabel kan leven soms zelfs opzoekt). En zo'n onsteking zal ook nog wel wat energie trekken. En natuurlijk is bij mijn baas (waar ik mijn fulltime baan in 4 dagen doe) het lekker druk.  En voor de vrije uurtjes doen we nog iets om het oude huis te verkopen.
Sorry nog trouwens, dat het bloggen zo slecht lukt tussendoor.
Ja, ja, vast wel (maar als eigenwijs doorzettertje vind ik dat maar matige argumenten). Logica is niet alles.

En psychologisch is het nu ook het zware moment: de eerste enthousiaste weken hebben we gehad, maar de grote klussen zijn nog niet af. (Al hoorde ik dat de zonnepanelen hangen - maar ze zijn nog niet aangesloten bijvoorbeeld). Dus er moet nog heel veel "kleine" dingen gedaan worden, voordat maar de contouren af zijn.
En daarna is er nog een lijst met klussjes als: vloer vervangen in woonkamer, keuken en 2 slaapkamers, alle muren schilderen, fietsenafdakje maken.
Ja, ja, natuurlijk helpt dat niet mee  (al zou dat voor een bikkel als ik toch nog wel moeten kunnen)

En dat het oude huis matig verkoopt (wel bezichtigingen, zelfs 2e keer bieden, maar 10% af van wat we als minimum prijs hebben staan), is ook een soort zorgje.
Ja, ja, en zorgen verlagen je denkvermogen, dat weten we. Dus alles werkt kvt tegen elkaar in. Ik ga zelfs minder netjes praten en negatief doen, zo moe ben ik.

Dus ik heb nogal last van het nu-even-niet gevoel. En dat moet maar even mogen van mezelf, want ik ben te moe om een uitweg te bedenken (anders dan slapen, en hangen, en vertrekken naar een ver land, of de loterij winnen om alles te laten doen - maar da's lastig als je heel consuminderig geen loten hebt)

Dus ik ben maar eens andere dingen aan het bedenken dan aansluitschema's voor zonnepanelen of marketingtips voor een huizenverkoop. Ik ben nu gewoon even aan het dagdromen hoe ik nou eens lekker van mezelf mag uitrusten.

Wat er in me opkomt: eh.. kussens, hangmat, zon, poes, boeken (Pern!) en wat aardigs te drinken (thee, water met bubbels, eventueel met gerstenat).

En morgen ga ik wandelen met zoonlief (inclusief een stuk begeleiding voor z'n studieplanning) en mag ik een lekkere zak snoep van mezelf.

Droomt iemand nog andere leuke dingen voor me?
Dan ga ik braaf m'n thuiswerkdag uitvoeren, want de uurtjes die ik had vrijgenomen zijn nu wel op.

Hello Kitty, dus blij met mijn hand

Vorige week van woensdag op donderdag nacht, moest ik even naar het toilet. En zag ik een vreemde kat in mijn slaapkamer. Ook goedemorgen!

Onze katten kunnen via 2 katteluikjes zelf een route naar buiten vinden, en weer terug. Al 10 jaar werkt dit naar volle tevredenheid van alle huisgenoten. De katten kunnen naar buiten als ze willen, ook midden in de nacht. En ze komen voor dag en dauw weer terug om ons in de ochtend weer lief en vragend aan te kijken en geaaid te worden, zonder dat wij ons warme bedje hoeven te verlaten.

En nu opeens was er een vreemde kat in huis. Niet alleen in huis, zelfs onder ons bed. Hallo he! Die kat zou ik wel eens even in z;'n nekvel pakken en het raam uitzwiepen!
Dacht ik.
Maar de kat werkte niet mee, en ik greep mis. En de kat had mij te pakken. Diverse krabben op mijn hand en 2 fikse beten: 1 in mijn hand en een hele diepe in mijn pols. Au! Daarna is Hello-Kitty rap vertrokken door het raam. Hopelijk wel onder de indruk van de stampij die we hadden geschopt ondertussen.

Maar goed, ik had dus een kattebeet of wat. Netjes ontsmet, en het bloeden stopte keurig, dus weer gaan tukken.
De volgende dag was mijn hand gevoelig. En wilde m'n pols allerlei bewegingen niet maken. Duh! Gewoon rustig aan doen, en dan lukte alles wel. De natuur is mooi en tijd heelt alle wonden.
's Avonds leek het wat dik, dus een rustig avondje gehouden. Vrijdags was het nog dikker geworden. en wat rooiig. En het was best wel onpraktisch gevoelig. Fietsen ging duidelijk minder soepel, nu het schakelen onhandig ging. 's Avonds hand en pols in de soda gedaan, dat hielp.
Maar een goede vriendin adviseerde toch even de huisarts te raadplegen. Ja, in het weekend, want kattebeten zijn gemene beten. En tja, zij is ervaren EHBO-er en geen stresskip. En zelfs mijn indiase collega's hadden vrijdag best wel geschokt gereageerd op de aanblik van mijn pols, en dat zijn ook niet echt doetjes. Dus OK, OK, OK.... ik ga langs de huisartsen post. (Ik heb een hekel extra medische handelingen als ze niet nodig zijn. En de huisartsen post is een half uur per auto van ons huis, en dan nog wachttijden, bleh)

De arts vond het wel zinvol dat ik was gekomen. Hij mocht ook wel kijken naar de wond, maar niet aankomen. Maar verder was het helemaal niet zo erg met de wond, hoor. Vond ik eigenlijk.
Hij was een vaderlijk type, met zachte lichtgrijze baard, en knikte wijs. Hij zag dat het fout was, daar hoefde hij niet voor aan te komen.
Hij keek ook even naar mn inentingspaspoort. Tetanus risico was duidelijk nul, gezien de prikken voor onze Verre Oostenreis van 3 jaar geleden. Zie je wel, niets aan de hand, zei ondergetekende bikkelachtig.
Dus hij schreef antibiotica voor. Die konden we daar niet direct afhalen, de ziekenhuisapotheek was al gesloten. Of we nog de grote stad in wilden (minstens nog een half uur met de auto, en dan een langere weg terug naar huis)? Neu. En zo erg pijn deed het nog niet. En ik had ik al gezegd dat ik niet van medicijnen hou?
Stiekum had ik nog de hoop dat met regelmatige sodabadjes en mijn eigen fantastische immuunsysteem de ontsteking langzamerhand wel zou minderen. Ik ben een bikkel.

Dus wij reden rustig huiswaarts en gingen lekker bedje in. Slapen ging fantastisch!
De volgende ochtend weer sodabadje. Maar mijn ontbijt zou Sonja Bakker trots hebben gemaakt. En de rest van de ochtend was ik wat misselijk, en dat ging niet over. En volgens mij ben ik ook wel eens helderder geweest, meer gefocust enzo.
Dus toen alle klusspullen gehaald waren en ik met manlief bij ons nieuwe huis zat, en hij rustig aan het klussen sloeg met een vriend die ook kwam helpen, keek ik rond wat ik kon doen. Mijn hand kon vooral veel eeehhh niet. En ik voelde me een beetje raar (high?). mmmmm. OK, OK, OK, misschien moest ik maar die antibiotica gaan halen. De natuur kon deze klus mogelijk niet klaren zonder dat ik me hondsberoerd ging voelen. (of moet je het katsberoerd noemen in deze situatie?)

Dus de lokale weekendapotheek opgezocht. Liep gesmeerd, sommige dingen van de zorg werken nog. En zaterdagmiddag kon ik de eerste pil nemen. En tegen de avond ging het beter. Misselijkheid weg, en de focus was er weer. M'n hand ging nog niet beter, nog warm en rood enzo, dat wel.
Gelukkig dat mijn eetlust terug was, want we gingen samen de vriend, uit eten. (er was net een muur uitgehakt, dus het huis was te stoffig om zelfs maar lekker eten eten van gehaalde chinees). Ik was blij dat ik lekker kon smikkelen en mee-eten,

Zondag was een rustdag, en dat ging ontzettend goed. Mijn lijf wou alleen maar rust: slapen, in de zon liggen, wat lezen en nadenken, zitten, theetje drinken.
Er moesten wel nog n paar klusjes, maar zoon ophalen in de auto was nog wel te doen. Al was ik daarna stiekum weer moe (lang leve de hangmat!!)

En het hele weekend had ik momenten waarop mijn hand of arm weer deed wat ik altijd voor normaal had gehouden: de hagelslag pakken, een sleutel omdraaien, schrijven, een hand geven, dat soort dingen. Dingen die ik al een paar dagen niet kon, of met links deed (ik ben bijna volledig tweehandig). Als je dan merkt dat je het weer kan, is dat een heel geweldige ontdekking. Bijna zoiets als de gedachtenoefening die de Stoa-filosofen aanraden. Alsof ik regelmatig bizondere kadootjes kreeg, zo voelde het. Met 1 hand kon ik al veel, en daar kwam nog allerlei moois bij!
Dat gevoel was top.

En sinds maandag kan ik bijvoorbeeld weer met 2 handen typen, en heb ik genoeg energie over na het werken en klussen. Dus kan ik zomaar een blogje tikken tussen alle verbouwingen door. Mooi he? En dat allemaal door Hello-Kitty.
(maar het kattenluikje gaat hier toch af en toe in de katten-niet-naar-binnen standje)

Hebben jullie ook wel eens een ervaring gehad die naar zou moeten zijn, maar waar je toch een heel goed idee of gevoel aan over hebt gehouden?

eeehhh, duh? Eurologica onder mijn pet

Prijzen vergelijken levert geld op, omdat je de goedkooopste variant aanschaft die voor jou goed is. Hoe duurder het product waar het om gaat, hoe meer euroos je kan besparen zo. Als je dat wilt, dan he. Is dat nieuws? Blijkbaar voor veel mensen wel, want de ACM heeft onderzoek naar gedaan naar besparingsmogelijkheden van financiele producten.

Dat onderzoek ging over hoeveel een gezin kan besparen (in diverse samenstellingen, en in diverse fases die een mens in z'n leven kan tegenkomen) als je het goedkoopste, het gemiddelde of het duurste financiele product neemt.
Denk dan aan een ziekenkostenverzekering, een hypotheek, ed.

Dat zijn allemaal producten waar de meeste mensen een hoop geld aan uitgeven. Honderden euro's per maand. Dus dat je daar een paar procent op kunt besparen, en dus per jaar enkele honderden en (in sommige gevallen zelfs) duizenden euro's op kunt besparen. Tja. Dat vind ik geen nieuws. Da'ss gewoon logiess, zou een pas gestorven wijsgeer zeggen.

Ik ben blijkbaar te lang consuminderaar (afhankelijk van je definitie misschien al wel m'n hele leven), om te snappen hoe mensen dit NIET kunnen weten. Dat gaat me echt boven m'n pet, of onder m'n (consuminder)IQ door, of hoe je het noemen wilt. Gewoon eurologica, noem ik dat in gekke bui. Als je je best doet, is op van alles wat winst te halen of een besparing te boeken. Door het anders te doen, door een korting te regelen, door bij een ander te gaan winkelen, door het niet te doen. En een procent van een groot getal, is vaak een interessant bedrag.

Dat een hoop mensen deze wijsheid niet toepassen in hun leven, daar kan ik nog inkomen. Geen zin in moeilijke vergelijkingen of denken dat je het  niet kan (en zo simpel zijn hypotheken niet, en het ziekenkostenverzekeringsbos is erg verdwaalbaar groot), geen tijd, geen puf (en sommige zijn nogal gedoe om om te gooien dat kost echt energie), ik heb toch geld genoeg. Denken dat het niet kan omdat je adviseur daar niets over zegt, of het afraadt. En je adviseur heeft natuurlijk altijd gelijk. Ik kan bijna alle verklaringen snappen die mensen geven. En het is hun eigen geld, dus ik maak me er ook maar beperkt druk om - er zijn genoeg andere belangrijkere wereldzaken te verbeteren waar de beslissers geen zin in hebben, geen kennis van de details hebben, etc.

Maar niet WETEN dat je er (veel) geld mee kan besparen?
Nee. Ik snap echt niet dat mensen dat niet snappen.

Kan iemand me helpen hoe mensen dat kunnen denken?

Meer afval door consuminderen?

Als consuminderaars en groene consumenten hebben wijj meestal weinig rest afval. Maar wat moet ik hiermee?

We hebben de sleutel van ons nieuwe huis, en zijn lekker bezig met een echt grote verbouwing. Ik heb zo goed uitgerust de laatste tijd (en dat was helaas te hard nodig), dat ik nu op mijn vrije dag spontaant weer een rommeldoosje in de badkamer opruim in het kwartiertje dat we moeten wachten voor we vertrekken naar de tandarts. Goed teken, zou mijn energie weer OK zijn?
De meeste zaken gaan naar de kringloop, of de papierbak in. Opruimen is een truucje dat we kennen, eitje.
Maar.....
Wat doe ik nou met dit.

Inderdaad, een doosje inlegkruisje. Gekocht toen mijn menstruatie wat ging veranderen, een paar jaar geleden. En eigenlijk weinig gebruikt. Omdat de wasbare verbandjes beter bevallen, lang leve fuzzybunz. Omdat dat dunne spul me niet bevalt in mijn onderbroek, frummels tussen mn benen is gewoon niet mijn ding. En als het dan zo weinig is, was ik het er wel uit, kies ik toch in de praktijk.
Enniewee. Ik heb er 1 uit het doosje gebruikt, en verder zijn het nette verbandjes. Stonden 2 jaar in de hoek van de kast, voor als Justin Case op bezoek kwam. Ofzo.

Maar dit inleveren bij de kringloop gaat niet helpen bij recyclen. Die gooien het weg, dat kan ik ook theoretische zelf wel doen.
Weggeven aan de buren? Mijn buren zijn keurige mensen, praten over maandverband is .... eeehhh... nou ja, Always moeilijk he. En enkele buurvrouwen zijn zelf al van hun maandelijkse probleem af.
Ik weet geen enkel aardige manier van hergebruiken van dit spul. Zelfs als rugzakschouderbandklemverminderaar werkt het niet, want te dun.

En dan nog:
Gooi je dit nu bij het oud papier? (Er zit wel een plastic strip op)
Gooi je dit bij het plastic? (het is voornamelijk papier)

En op een of andere manier irriteert het me ontzettend om een doosje (bijna) vol nieuw, ongebruikt spul weg te gooien. Zeker voor weggooien van op zich goede spullen in het restafval, heb ik blijkbaar een allergie gekregen.
Niet het geld (aankoop was minder dan een euro). Maar weggooien is zo niet-in-mijn-systeem al jaren. Dit voelt echt zooooo verkeerd.

Wie heeft leuke tips? Een goede is ook welkom.
Morgenavond wordt het anders toch hoppa, dat heb ik al met mezelf afgesproken. Zoveel heb ik nog net geleerd van Valhalla, maar gewoon weggooien, nee, dat gaat aan mijn consuminderhart. Mafkees ben ik he?