Lieve Mona: Onhandige vriend of vrek?

Net terug van een weekend waar een vriend wat leuke dingen voor ons geregeld had. Het waren leuke dingen. Maar toch zit ik nu thuis met een kater. Had ik verkeerde verwachtingen? Update: Wat wil ik eraan doen?

Hij had, als onderdeel van zijn huwelijkskado aan ons, een heel leuke workshop geregeld vanuit zijn creatieve hobby.  We hebben de hele middag lekker gewerkt bij hem aan de keukentafel. Manlief heeft zijn werkstuk af (en is geheel terecht trots op zijn creatie). Mijn ding is nog niet af, ik heb het mezelf te moeilijjk gemaakt. Het ding ligt nu in de bijkeuken, en ik hoop dat het ik binnenkort een keer afmaak.

Waar zit mijn kater nu in?
Dat onze vriend (laten we hem V. noemen) me niet bijstuurde toen hij doorhad dat ik me moeilijke dingen op de hals aan het halen was. Niet dat het heel erg is dat het nu niet af is, maar toch wel jammer.
Dat onze vriend niet erg goed had nagedacht over de catering rondom het gebeuren. We sliepen bij hem, en hij had geen kaas bij het ontbijt, alleen worst. En jam en hagelslag. En ik ben vegetarier.... Na het (late) ontbijt hebben we lekker creatief zitten werken, maar onderweg moesten we vragen om thee. En een koekje had hij niet, of iets anders verzorgds of lekkers.
De avond ervoor waren we met z'n allen wezen eten in het centrum. Hij had een restaurant uitgezocht. Het was lekker. Aan het eind vroeg hij om de rekening te delen. Dat hebben we gedaan. De rekening was wat hoger dan wij normaal uitzoeken. Dus helemaal prettig voelde dat niet. Niet dat we failliet gaan van het bedrag, dat lukt wel. Aan de andere kant: ook V. gaat niet failliet aan dit bedrag. En mijn gevoel van een weekendje-weg-als-kado was wel weg.

Al met al weet ik nu dat V. geen verzorger is. Hij is aardig, maar snapt niet hoe hij gasten een fijn gevoel kan geven (koekje erbij?). Op andere punten, waar hij wel zag waar hij wat kon bijdragen, deed hij dat ook wel.
Maar nu heb ik het knagende gevoel dat V. ook een vrek is, die zijn geld aardiger vind dan ons als vrienden. Dat knaagt echt, want op zich is V. een aardige man, waar we graag samen mee op vakantie gaan. (dan delen we altijd de kosten, en dat vind ik ook logisch)
Maar als hij niet kookt en zelf altijd elders eet (kantine, restaurant), waarom gunt hij ons dan geen fijne maaltijd? Hij had het restaurant uitgezocht, en dit voelt echt heel min. Zeker na zijn beperkte zorgen rondom de workshop.

En het gaat me niet om het feit dat er (veel) geld aan me uitgegeven zou moeten worden. We hadden vorige maand een vergelijkbare dag bij een andere vriend (laten we hem W.) noemen. We hebben daar een stukje van zijn hobby meebeleefd: geocachen en in een boom klimmen. Daarna een wandeling en veel kletsen. Was leuk, en ik kwam er volledig happy vandaan.
Niet omdat er veel geld was uitgegeven. De maaltijd was gewoon, en thuis gemaakt. Maar er was tijd en aandacht voor ons beiden, en er was moeite gedaan iets lekker voor ons neer te zetten. In hun geval: eigengebakken taartjes, een groot bord chocolaatjes, wat borrelhapjes. En aan alles kon ik zien dat er nagedacht was over wat wij lekker vonden (soms hadden ze misgegokt, maar de poging was duidelijk zichtbaar). Toen we wegreden, had ik het gevoel een week op vakantie te zijn geweest. Echt happy dus.

Ik weet ook niet goed hoe ik dit kan bespreken met V. We komen elkaar niet zo heel vaak tegen, want hij woont een stukje verderop.

Dus ik zit met de kater. Misschien moet ik alles anders zien, maar het knaagt toch echt zoals hierboven. Eventueeeel kan het zijn dan V. het niet ziet (en dus ook geen probleem ziet om te fixen). Maar dan nog: hoe kan ik V. dan laten merken dat ik er wel mee zit?
Zijn er lezers die tips hebben?

Update: dank voor alle tips. Voelde heel goed dat er zoveel mensen meedachten, en voornamelijk opmerkingen waar ik goed over na heb zitten denken.
Wat ik ga doen? Wel een keer met V. praten. De vraag hoe hij het vond is wel een goed begin. Misschien laat ik hem daarna wel dit blog lezen, en probeer daarmee het gesprek te doen. Want ik geloof wel dat ik het hier aardig heb verwoord, als ik alle commentaren lees. Alleen nog even kijken wanneer het uitkomt, da's wel een pijnpuntje in dit plan. Als we elkaar deze zomer niet zien, dan laat ik het over gaan, dan wordt het te lang geleden. Maar dat hoop ik niet.

Opruimen is opeens makkelijk

Nu opeens lukt het wel. Grappig hoor.
Voorheen hadden we een keer per jaar wel een actie waarbij delen van het huis werden nagekeken en opgeruimd. En dan ging er iets weg. Of meestal, nog niet weg, maar werden er dingen op een stapel of in een doos gedaan, om te zien of we het toch echt echt echt niet gingen misschien. Want je weet het niet he.

Nu zijn we de afgelopen weken hard aan het werk geweest met muurtjes wit schilderen, kastjes doorlopen en allerlei spullen alvast in dozen doen. En daarna de kastjes verkopen of naar de kringloop brengen. Het huis wordt elke dag groter! Maf hoor.

Maar bij dat opruimgedoe viel me op dat we allemaal heel makkelijk waren in wat we wilden bewaren en wat niet. Niets geen "nog even opzij, voor je weet maar nooit". Bij alles wat we zagen hadden we gewoon helder "houden, want " fijn/mooi/herinneringen/praktisch. Of "nou dit hebben we niet gemist en dat hebben we ook niet binnenkort nodig. Kan dus weg he".
Dus er is 2x een auto vol richting kringloop gegaan. En nog wat eurootjes via Marktplaats verdiend met een oud kastje en wat grote kledingstukken.

Maar het valt me zo op dat de keuzes nu zo pijnloos zijn.
Ook man en zoon (die hele sterke innerlijke eekhoorns hebben normaliter) dragen hun steentjes bij, zonder trekken van mijn kant. (Gelukkig maar, want het klussen is vermoeiend genoeg).
Misschien is het dat we helder hebben wat we willen voor ons nieuwe huis, misschien omdat we  tegelijk bezig zijn ons huis zo mooi mogelijk te presenteren, of omdat we zo min mogelijk willen slepen hebben naar het nieuwe huis. Welke reden het ook is, of welke combinatie, het kiezen gaat soepel.

Dus opruimen met een doel voor ogen, is duidelijk makkelijker.
Tussendoor dus maar geen opruimpogingen meer wagen?

Nou nee.
Ik ben nog steeds blij met onze jaarlijkse opruimacties, want daardoor is de hoeveelheid waar we nu doorheen moeten, overzichtelijk gebleven.  En hebben we continu in een redelijk ruim huis gewoon, en hadden we bijvoorbeeld ruimte een kamer te verhuren, of zelfs 2 op een gegeven moment.

En de bonus was: we kwamen we nog steeds enige verrrassingen tegen: een dekbed bleek groot genoeg voor ons (supergrote) bed. Het weggooien van het oude dekbed voelde helemaal OK, sinds de kat er afgelopen zomer een paniekactie met urine op had uitgevoerd. Lekker fris nu!
We bleken nog veel meer notitieblokken te hebben dan ik dacht (tja, 4 plekken in huis waar ze slingerden). De mooiste gekozen om te houden, en wat aan vrienden doorgegeven. Al met al nog meer lucht in huis.
En stiekum bleken we nog kaarsen genoeg te hebben, dus voor onze housewarming party hebben we niet noodzakelijkerwijs stroom nodig. ;-)

Dus al met al liggen we nu 's avonds moe maar voldaan op de bank, in een ruimer huis dan we ons herinneren, met allerlei leuke kadootjes die we zo ontdekken. Zonder stress of ruzie over wat er moet blijven.
Nu nog bijslapen. Want dat fitnessen met dozen en boeken is bizar vermoeiend. ;-)

Hebben jullie ook ontdekt wanneer je het makkelijkst opruimt?