Ik slaap de laatste tijd bizar veel.
Dus allerlei klussen blijven liggen. Inclusief de afweging over de storting/aflossing spaarhypotheek.
Vind ik erg vervelend, maar in de berg klussen die er ligt, laat ik degenen voorgaan die mijn familie raken, en die een tijdslimiet hebben. En regelmatig kom ik daar al niet toe aan wat ik moet of beloofd heb.
Zucht.
En de hypotheek loopt op zich goed, dus ik ben bang dat het dit weekend ook niet gaat lukken om de sommetjes te maken over aflossing versus storting enzo. Ik wil het wel! Sjippsgrrr.
Maar ik win de discussie met het dekbed nog niet.
Weet dat ik jullie niet vergeten ben!
zaterdag 21 februari 2015
donderdag 19 februari 2015
De kop is er af
De koppensneller, eeehh headhunter, belde vandaag. Ik ben niet door.
Nou ja. Mijn hoofd staat nog op mijn schouders, maar de kop is er af: ik ben weer in sollicitatiemodus. En het genoegen dat ik gezocht wordt, dat voel ik nog steeds. En dat voelt OK.
De laatste weken uitdienen bij mijn huidige werkgever voelt minder OK. Het is raar. Bij diverse overleggen aankondigen dat ik vertrek. De vragen waarom (en het niet kunnen antwoorden, omdat het meer en meer een politiek spelletje lijkt. Of zou het waar zijn dat ik niet duidelijk kan uitleggen? Als ik andere collega's zie heb ik het idee dat ik dat level toch echt wel haal). Regelmatig zijn collega's geschokt, dat ik "zo maar ineens" wegga; en ik kan het alleen beamen. Want het blijft raar dat ik tot en met december alle beoordelingen OK kreeg. Gelukkig vond de meneer van P&O dat ook, dus ik heb niet het gevoel dat ik nog meer kan doen.
Alleen het maximale er voor mezelf uithalen: tips van collega's halen, referenties vragen, en natuurlijk alle vakantiedagen niet opnemen maar laten uitbetalen.
Niet iedereen snapt dat: dan moet je er toch veel belasting over betalen? Nou, och. Ik betaal het gewone belastingtarief over dit extra inkomen. Ik zit in de hoogste schijf, dus ik draag hiermee het nodige bij aan de uitkeringspot (waar ik volgende maand van ga genieten ;-) ). Maar het is niet meer belasting dan ik over mijn andere salaris betaal. Alleen zie je bij je gewone maandsalaris een gemiddeld getal aan belastingkosten staan, die de belasting uitmiddelt van de "schijven" die belastingvrij of weinig belastinig zijn en die hogere belasting betalen. En dit extraatje valt bovenop dit geheel, dus valt helemaal in het toptarief.
Maar die extra dagen zijn wel weer een stukje extra aflossing aan de hypotheek. Daarvoor rijd ik rustig een paar dagen naar m'n werk en doe het werk wat ze nog voor me hebben; en da's weinig.
Ik hou de sfeer relaxt. En het lijkt wel of dat moeilijker is voor m'n baas en sommige collega's dan als ik boos of verdrietig zou zijn.
En soms ben ik ook wel boos of verdrietig. Ik dacht dat dat nauwelijks het geval was, maar ik heb de afgelopen weken veel geslapen. Ik was vaak moe en had weinig concentratie. Weinig zin ook in dingen, en gewone huishoudelijke zaken waren me af en toe te veel. Terugkijkend zou ik bijna zeggen dat dit depressieve sympthomen zijn. Tja. Hoe zou dat nou kunnen, he?
Echte gevoelens van boosheid of verdriet heb ik niet gehad, wel van onmacht over de afwijzing. Dat is blijkbaar mijn zwakke plek (of blauwe plek uit het verleden?). Daar denk ik de komende tijd nog wel eens over na.
Gelukkig heb ik hele lieve huisgenoten. Het huis leeft nog en is gehouden. En ik heb kunnen rusten als mijn lijf dat zei. Dus ik begin weer op te kijken, m'n gedachtes associeren en denken weer zo af en toe. En ik heb weer fut en zin om naast het werk en huishouden "iets" te doen. En de ideeenlijst in mn notitieboekje is lang genoeg voor het hele jaar.....
Dus linksom of rechtsom heb ik gevoel dat de kop eraf is. Van het jaar, van mijn sollicitatieproces, en van de draak die depressie heet. Met dank aan de lieverds om me heen.
Hebben jullie ook zulke lieverds?
Nou ja. Mijn hoofd staat nog op mijn schouders, maar de kop is er af: ik ben weer in sollicitatiemodus. En het genoegen dat ik gezocht wordt, dat voel ik nog steeds. En dat voelt OK.
De laatste weken uitdienen bij mijn huidige werkgever voelt minder OK. Het is raar. Bij diverse overleggen aankondigen dat ik vertrek. De vragen waarom (en het niet kunnen antwoorden, omdat het meer en meer een politiek spelletje lijkt. Of zou het waar zijn dat ik niet duidelijk kan uitleggen? Als ik andere collega's zie heb ik het idee dat ik dat level toch echt wel haal). Regelmatig zijn collega's geschokt, dat ik "zo maar ineens" wegga; en ik kan het alleen beamen. Want het blijft raar dat ik tot en met december alle beoordelingen OK kreeg. Gelukkig vond de meneer van P&O dat ook, dus ik heb niet het gevoel dat ik nog meer kan doen.
Alleen het maximale er voor mezelf uithalen: tips van collega's halen, referenties vragen, en natuurlijk alle vakantiedagen niet opnemen maar laten uitbetalen.
Niet iedereen snapt dat: dan moet je er toch veel belasting over betalen? Nou, och. Ik betaal het gewone belastingtarief over dit extra inkomen. Ik zit in de hoogste schijf, dus ik draag hiermee het nodige bij aan de uitkeringspot (waar ik volgende maand van ga genieten ;-) ). Maar het is niet meer belasting dan ik over mijn andere salaris betaal. Alleen zie je bij je gewone maandsalaris een gemiddeld getal aan belastingkosten staan, die de belasting uitmiddelt van de "schijven" die belastingvrij of weinig belastinig zijn en die hogere belasting betalen. En dit extraatje valt bovenop dit geheel, dus valt helemaal in het toptarief.
Maar die extra dagen zijn wel weer een stukje extra aflossing aan de hypotheek. Daarvoor rijd ik rustig een paar dagen naar m'n werk en doe het werk wat ze nog voor me hebben; en da's weinig.
Ik hou de sfeer relaxt. En het lijkt wel of dat moeilijker is voor m'n baas en sommige collega's dan als ik boos of verdrietig zou zijn.
En soms ben ik ook wel boos of verdrietig. Ik dacht dat dat nauwelijks het geval was, maar ik heb de afgelopen weken veel geslapen. Ik was vaak moe en had weinig concentratie. Weinig zin ook in dingen, en gewone huishoudelijke zaken waren me af en toe te veel. Terugkijkend zou ik bijna zeggen dat dit depressieve sympthomen zijn. Tja. Hoe zou dat nou kunnen, he?
Echte gevoelens van boosheid of verdriet heb ik niet gehad, wel van onmacht over de afwijzing. Dat is blijkbaar mijn zwakke plek (of blauwe plek uit het verleden?). Daar denk ik de komende tijd nog wel eens over na.
Gelukkig heb ik hele lieve huisgenoten. Het huis leeft nog en is gehouden. En ik heb kunnen rusten als mijn lijf dat zei. Dus ik begin weer op te kijken, m'n gedachtes associeren en denken weer zo af en toe. En ik heb weer fut en zin om naast het werk en huishouden "iets" te doen. En de ideeenlijst in mn notitieboekje is lang genoeg voor het hele jaar.....
Dus linksom of rechtsom heb ik gevoel dat de kop eraf is. Van het jaar, van mijn sollicitatieproces, en van de draak die depressie heet. Met dank aan de lieverds om me heen.
Hebben jullie ook zulke lieverds?
woensdag 18 februari 2015
Spaarhypotheek stukje wegwerken - stap 1 en 2.
We hadden afgelopen jaar weer kunnen sparen, dus ik wil weer een stuk afknabbelen van de hypotheek. Nu "alleen nog maar" uitzoeken hoe dat het gunstigst kan. Voor ons dan he.
De aflossingsvrije hypotheek is op een haar na gevild. De laatste paar honderd euro laat ik bewust staan. Enerzijds omdat je een bestaande hypotheek makkelijker kunt verhogen dan een nieuwe. Dat is een relatief, want banken zijn niet erg scheutig met hypotheken tegenwoordig, maar toch. En stiekum ben ik benieuwd wanneer DeBank wakker wordt en beseft dat het aanhouden van een mini-hypotheek (met hoofdsom van 3 cijfers) meer administratiekosten kost dan het ooit kan opbrengen. Ik wacht vol spanning op de aanbieding dit af te kunnen lossen en weg te kunnen strepen. Voorlopig staat de stand op 2 jaar......
De spaarhypotheek heb ik al 2 keer een bijstorting op gedaan, op het spaardepot, en daarbij de looptijd in laten korten. De maandlasten zijn daardoor een paar euro gewijzigd, maar niet serieus.
Zo heb ik al 6 jaar kunnen afsnoepen van de totale looptijd. Dit was de maximale bijstorting, had de bank berekend voor me, en dat kon mijn spaargeld leiden.
Ik begon lekker standaard met 30 jaar. Nu heeft de belasting een regel die een vrijstelling laat verdwijnen zodra je hypotheekduur korter wordt dan 20 jaar. Dus ik kan nog 4 jaar verder snoepen. Daarna is het de vraag hoeveel er nog af te snoepen door bijstortingen in de vorm van verlaging van de maandlasten.
Dat heb ik maar vertaald in 4 concrete vragen, om voor mezelf mijn strategie uit kunnen stippelen:
1-Wat is het effect (looptijdverkorting) van een bijstorting (even groot als vorig jaar) in de vorm van aflossing op de hoofdsom?
2-wat is het effect (looptijdverkorting) diezelfde bijstorting als storting op het spaardepot?
3-wat is het effect (maandlastenverlaging) van diezelfde bijstorting als storting op het spaardepot?
4-wat zijn de laagste maandlasten waar ik ooit naartoe kan werken?
Dus de bank gebeld, het call center dan he. Want zo werkt de bank. De callcenter meneer was heel aardig en klantgericht. Hij snapte de vragen. Of ik bij aflossen al gedacht had aan een buffertje?
Een sympathieke (en tegenwoordig verplichte) vraag. Ik heb al een buffertje, kon ik hem verzekeren. Alleen niet bij zijn bank, maar een die richting een betere wereld investeert met mijn geld. Daarna mocht hij me verder helpen. Dat wil zeggen, hij kon geen antwoord geven op de 4 vragen, dat niet. Maar hij ging een afspraak regelen met een adviseur die de antwoorden wel kon geven. Dus dan wist ik het dan direct he.
Met wat gepuzzel (elke adviseur heeft een aparte agenda, die de callcenter meneer apart moet openen. En de computers zijn nog steeds even traag als toen ik er werkte) kwamen we tot een afspraak 10 dagen later. En hij zou de vragen doorgeven alvast.
Mooi. Eerste stap gezet.
En 10 dagen later belde de adviseur. Ze had de 4 vragen zien staan, ja. Na de plichtplegingen (identificeren enzo, de vraag of ik een buffertje had, en wat vragen of ik wist hoe belastingregels rondom een spaarhypotheek zitten), bleek ook zij moeite te hebben met de banksystemen. Heel vervelend voor haar, en het gesprek liep af en toe met horten en stoten. Maar daar kon zij natuurlijk niets aan doen. Dat snap ik prima.
Wel jammer dat ze niet alleen in de systemen niet de informatie kon vinden die zij nodig had om haar beeld helder te krijgen. Ook jammer dat ik mijn vragen opnieuw moest stellen en het hele verhaal moest uitleggen. Maar goed, dit ging op kosten van de bank (zij hadden gebeld), dus ik heb gezellig gebabbeld en alles uitgelegd. En daarna had zij ook de vragen helder.
Maar ze kon nog steeds dingen niet vinden in het systeem, dus ze kon nog helemaal niets uitrekenen voor me.
Uiteindelijk heb ik gevraagd welke gegevens ze nodig had. De begindatum van de hypotheek? Die wist ik. Echt waar? En wist ik dat zeker? Tja, ik wist nog wanneer ik was verhuisd naar mijn fijne eigen huis, dus ja, op een dag of wat nauwkeurig wist ik dat wel. Nou, dan wilde ze daarmee rekenen. Wel op mijn verantwoording als het eventueel fout was! (ik kan me niet zo goed voorstellen wat een paar dagen op een totale hypotheekduur kunnen uitmaken in maandlasten. Dus dit risico nam ik manmoedig op me)
En die 4 vragen?
Ja, ja. Lastig.
Ik had de polis omgezet? Bij het veranderen van werkgever had de bank inderdaad er een andere administratie op gezet, dat moest, zei de adviseur toen. OKeeeeeee....
Ik had al eerder bijgestort? Ja. Zelfs al meerdere keren, twee keer om precies te zijn.
O Jee. Dan was ik een Lastig Geval. Dan kon ze het niet zomaar uitrekenen. Het systeem kon dat duidelijk niet aan. De uitkomsten die ze kreeg (met veel moeite), waren heel hoog, dat kon niet goed zijn. Ik was erg blij met haar, vertelde ik. Dat ze met haar vakkundige blik direct kon zien dat het raar was als een bijstorting een verhoging van een factor 3 op de maandlasten deed, zelfs als er geen looptijdverkorting in het resultaat zat.
En nu?
Tja. Het enige dat ze kon doen was het aan de administratie afdeling vragen om het definitief door te rekenen. Dan pas kon ze wat zeggen. En die afdeling was er niet op zaterdag, dus ze kon nu alleen een mail sturen met het hele verhaal. Dat ging ze zeker doen.
En dan ging ze me dinsdag bellen wanneer de afdeling het antwoord klaar had.
Dinsdag kwam, en was druk. Dus pas donderdag besefte ik dat debank nog niet gebeld had. Maar donderdagavond belde ze. Ze vertelde dat de afdeling nog 3 weken nodig had om de antwoorden te berekenen. Daar kon ze niets aan doen, want zij kon niet in de systemen.
Nu begrijp ik dat zij de afdelingen niet managet, en dat computers tegen kunnen zitten. En ik wilde wat cijfers ter lering ende vermaeck hebben, zodat ik mijn strategie kon bepalen. Dat de exacte cijfers misschien iets afwijken, mwah. Maar voorlopig had ik geen notie.
Ik stelde zomaar voor dat ik misschien ook iets wist van mijn hypotheek. En of ik haar kon helpen met gegevens, zodat ze kon rekenen.
Nou......
Wist ik dat echt?
En besefte ik dan wel dat ik geen echte berekende cijfers kreeg, dat het uiteindelijke verhaal kon afwijken?
Ik vertelde dat ik cijfers wilde om over na te denken.
Ja, maar ze kon geen definitieve cijfers berekenen. Dat stond haar systeem niet toe.
Toen werd ik boos.
En vroeg ik of debank voor cijfers over een gewone aflossing meer dan een maand nodig had. Want dat werd het onderhand. Dat was toch niet klantvriendelijk werken? (ik gebruikte de term die in de bankblaadjes intern wordt gebruikt om medewerkers te motiveren aardig te doen) En dat ik de zaak op mijn blog zou uitmeten. En op twitter.
AH! OH!
Nou, nou, tja. Als ik met INDICATIEVE cijfers dan kon leven, dan zou ze wel iets kunnen. Als ik maar besefte dat alles wat ik afwijkend vertelde, dat daarmee de definitieve cijfers beinvloedt werden. En dat die dan konden afwijken. Ja ja!
Maar ze wilde me graag helpen, hoor. Heus!
Dus als ik met al die onzekerheden kon leven, dan wilde ze die INDICATIEVE cijfers wel uit de systemen persen. Dat werk ging ze voor me doen.
En de definitieve cijfers kwamen later dan he!
Ze wilde 2 dingen weten, en die bleken ook nog in haar systemen te staan. En verder moest ze mijn verzekering hebben dat die bijstortingen alles waren.
Ik had de cijfers die avond nog in mijn mail. Meer dan een halfuur werk kan het niet geweest zijn, gezien de tijden.
Mooi, tweede stap ook gezet.
Dit weekend was druk met verhuizende ouders (die na 44 jaar hun huis verlaten), en een griepje ontwijken via bedrust.
Van de week ga ik stap 3 doen: de cijfers bekijken en de trend eruit melden. Want ik kan hier natuurlijk niets definitief aan ophangen, alleen maar patronen in ontdekken. Laat dat nou net zijn wat ik wilde! Ik wil mijn beslissing baseren op de logica en de ongeveer cijfers - en daar rustig over kunnen nadenken. Al wil ik geen 2 maanden op cijfers hoeven wachten.
Ik ben wel blij met alle cursussen gesprekstechniek die mijn baas me heeft laten doen. Ik had ze allemaal nodig om geen ruzie te krijgen met deze bankmedewerkers die hun systemen laten regeren. Nou ja, er is dus nog wat te verbeteren in de wereld.
Tot gauw!
De aflossingsvrije hypotheek is op een haar na gevild. De laatste paar honderd euro laat ik bewust staan. Enerzijds omdat je een bestaande hypotheek makkelijker kunt verhogen dan een nieuwe. Dat is een relatief, want banken zijn niet erg scheutig met hypotheken tegenwoordig, maar toch. En stiekum ben ik benieuwd wanneer DeBank wakker wordt en beseft dat het aanhouden van een mini-hypotheek (met hoofdsom van 3 cijfers) meer administratiekosten kost dan het ooit kan opbrengen. Ik wacht vol spanning op de aanbieding dit af te kunnen lossen en weg te kunnen strepen. Voorlopig staat de stand op 2 jaar......
De spaarhypotheek heb ik al 2 keer een bijstorting op gedaan, op het spaardepot, en daarbij de looptijd in laten korten. De maandlasten zijn daardoor een paar euro gewijzigd, maar niet serieus.
Zo heb ik al 6 jaar kunnen afsnoepen van de totale looptijd. Dit was de maximale bijstorting, had de bank berekend voor me, en dat kon mijn spaargeld leiden.
Ik begon lekker standaard met 30 jaar. Nu heeft de belasting een regel die een vrijstelling laat verdwijnen zodra je hypotheekduur korter wordt dan 20 jaar. Dus ik kan nog 4 jaar verder snoepen. Daarna is het de vraag hoeveel er nog af te snoepen door bijstortingen in de vorm van verlaging van de maandlasten.
Dat heb ik maar vertaald in 4 concrete vragen, om voor mezelf mijn strategie uit kunnen stippelen:
1-Wat is het effect (looptijdverkorting) van een bijstorting (even groot als vorig jaar) in de vorm van aflossing op de hoofdsom?
2-wat is het effect (looptijdverkorting) diezelfde bijstorting als storting op het spaardepot?
3-wat is het effect (maandlastenverlaging) van diezelfde bijstorting als storting op het spaardepot?
4-wat zijn de laagste maandlasten waar ik ooit naartoe kan werken?
Dus de bank gebeld, het call center dan he. Want zo werkt de bank. De callcenter meneer was heel aardig en klantgericht. Hij snapte de vragen. Of ik bij aflossen al gedacht had aan een buffertje?
Een sympathieke (en tegenwoordig verplichte) vraag. Ik heb al een buffertje, kon ik hem verzekeren. Alleen niet bij zijn bank, maar een die richting een betere wereld investeert met mijn geld. Daarna mocht hij me verder helpen. Dat wil zeggen, hij kon geen antwoord geven op de 4 vragen, dat niet. Maar hij ging een afspraak regelen met een adviseur die de antwoorden wel kon geven. Dus dan wist ik het dan direct he.
Met wat gepuzzel (elke adviseur heeft een aparte agenda, die de callcenter meneer apart moet openen. En de computers zijn nog steeds even traag als toen ik er werkte) kwamen we tot een afspraak 10 dagen later. En hij zou de vragen doorgeven alvast.
Mooi. Eerste stap gezet.
En 10 dagen later belde de adviseur. Ze had de 4 vragen zien staan, ja. Na de plichtplegingen (identificeren enzo, de vraag of ik een buffertje had, en wat vragen of ik wist hoe belastingregels rondom een spaarhypotheek zitten), bleek ook zij moeite te hebben met de banksystemen. Heel vervelend voor haar, en het gesprek liep af en toe met horten en stoten. Maar daar kon zij natuurlijk niets aan doen. Dat snap ik prima.
Wel jammer dat ze niet alleen in de systemen niet de informatie kon vinden die zij nodig had om haar beeld helder te krijgen. Ook jammer dat ik mijn vragen opnieuw moest stellen en het hele verhaal moest uitleggen. Maar goed, dit ging op kosten van de bank (zij hadden gebeld), dus ik heb gezellig gebabbeld en alles uitgelegd. En daarna had zij ook de vragen helder.
Maar ze kon nog steeds dingen niet vinden in het systeem, dus ze kon nog helemaal niets uitrekenen voor me.
Uiteindelijk heb ik gevraagd welke gegevens ze nodig had. De begindatum van de hypotheek? Die wist ik. Echt waar? En wist ik dat zeker? Tja, ik wist nog wanneer ik was verhuisd naar mijn fijne eigen huis, dus ja, op een dag of wat nauwkeurig wist ik dat wel. Nou, dan wilde ze daarmee rekenen. Wel op mijn verantwoording als het eventueel fout was! (ik kan me niet zo goed voorstellen wat een paar dagen op een totale hypotheekduur kunnen uitmaken in maandlasten. Dus dit risico nam ik manmoedig op me)
En die 4 vragen?
Ja, ja. Lastig.
Ik had de polis omgezet? Bij het veranderen van werkgever had de bank inderdaad er een andere administratie op gezet, dat moest, zei de adviseur toen. OKeeeeeee....
Ik had al eerder bijgestort? Ja. Zelfs al meerdere keren, twee keer om precies te zijn.
O Jee. Dan was ik een Lastig Geval. Dan kon ze het niet zomaar uitrekenen. Het systeem kon dat duidelijk niet aan. De uitkomsten die ze kreeg (met veel moeite), waren heel hoog, dat kon niet goed zijn. Ik was erg blij met haar, vertelde ik. Dat ze met haar vakkundige blik direct kon zien dat het raar was als een bijstorting een verhoging van een factor 3 op de maandlasten deed, zelfs als er geen looptijdverkorting in het resultaat zat.
En nu?
Tja. Het enige dat ze kon doen was het aan de administratie afdeling vragen om het definitief door te rekenen. Dan pas kon ze wat zeggen. En die afdeling was er niet op zaterdag, dus ze kon nu alleen een mail sturen met het hele verhaal. Dat ging ze zeker doen.
En dan ging ze me dinsdag bellen wanneer de afdeling het antwoord klaar had.
Dinsdag kwam, en was druk. Dus pas donderdag besefte ik dat debank nog niet gebeld had. Maar donderdagavond belde ze. Ze vertelde dat de afdeling nog 3 weken nodig had om de antwoorden te berekenen. Daar kon ze niets aan doen, want zij kon niet in de systemen.
Nu begrijp ik dat zij de afdelingen niet managet, en dat computers tegen kunnen zitten. En ik wilde wat cijfers ter lering ende vermaeck hebben, zodat ik mijn strategie kon bepalen. Dat de exacte cijfers misschien iets afwijken, mwah. Maar voorlopig had ik geen notie.
Ik stelde zomaar voor dat ik misschien ook iets wist van mijn hypotheek. En of ik haar kon helpen met gegevens, zodat ze kon rekenen.
Nou......
Wist ik dat echt?
En besefte ik dan wel dat ik geen echte berekende cijfers kreeg, dat het uiteindelijke verhaal kon afwijken?
Ik vertelde dat ik cijfers wilde om over na te denken.
Ja, maar ze kon geen definitieve cijfers berekenen. Dat stond haar systeem niet toe.
Toen werd ik boos.
En vroeg ik of debank voor cijfers over een gewone aflossing meer dan een maand nodig had. Want dat werd het onderhand. Dat was toch niet klantvriendelijk werken? (ik gebruikte de term die in de bankblaadjes intern wordt gebruikt om medewerkers te motiveren aardig te doen) En dat ik de zaak op mijn blog zou uitmeten. En op twitter.
AH! OH!
Nou, nou, tja. Als ik met INDICATIEVE cijfers dan kon leven, dan zou ze wel iets kunnen. Als ik maar besefte dat alles wat ik afwijkend vertelde, dat daarmee de definitieve cijfers beinvloedt werden. En dat die dan konden afwijken. Ja ja!
Maar ze wilde me graag helpen, hoor. Heus!
Dus als ik met al die onzekerheden kon leven, dan wilde ze die INDICATIEVE cijfers wel uit de systemen persen. Dat werk ging ze voor me doen.
En de definitieve cijfers kwamen later dan he!
Ze wilde 2 dingen weten, en die bleken ook nog in haar systemen te staan. En verder moest ze mijn verzekering hebben dat die bijstortingen alles waren.
Ik had de cijfers die avond nog in mijn mail. Meer dan een halfuur werk kan het niet geweest zijn, gezien de tijden.
Mooi, tweede stap ook gezet.
Dit weekend was druk met verhuizende ouders (die na 44 jaar hun huis verlaten), en een griepje ontwijken via bedrust.
Van de week ga ik stap 3 doen: de cijfers bekijken en de trend eruit melden. Want ik kan hier natuurlijk niets definitief aan ophangen, alleen maar patronen in ontdekken. Laat dat nou net zijn wat ik wilde! Ik wil mijn beslissing baseren op de logica en de ongeveer cijfers - en daar rustig over kunnen nadenken. Al wil ik geen 2 maanden op cijfers hoeven wachten.
Ik ben wel blij met alle cursussen gesprekstechniek die mijn baas me heeft laten doen. Ik had ze allemaal nodig om geen ruzie te krijgen met deze bankmedewerkers die hun systemen laten regeren. Nou ja, er is dus nog wat te verbeteren in de wereld.
Tot gauw!
donderdag 5 februari 2015
regen en zonneschijn
Fietsen was heerlijk gisteren. Tenminste, het eerste stuk dan: glorieuze zonneschijn. Maar ik zag de bui al hangen: letterlijk dan. Donkergrijze wolken, met daaronder slecht zichtbare huizen. En ik moest er dwars doorheen. Het was tien minuten vette wind met hagel, en sneeuw.
Op die momenten ben ik weer zo blij met mijn ligfiets met omkapping. Petje op, kap op, en het is wel te doen. En m'n dikke sjaal had ik al om.
Ik kwam droog aan op de sollicatatie. Daar even een schoon hempje aan, nette jasje aan, en ik was weer representatief.
Het gesprek liep helemaal goed. Ik had weinig zenuwen, hield mezelf voor dat dit leuk zou zijn, maar dat er nog weinig van af hing. Er zijn veel andere banen, en ik heb nog een paar weken gewoon werk. En dacht nog even aan de aanmoedigingen op m'n vorige blog. Dat hielp vast mee, want het gesprek liep soepel, en ik kon goede argumenten inbrengen. Mijn halfuurtje research naar het bedrijf viel ook goed, zag aan de reacties van de headhunter. Mooi.
Aan het eind kwam wel nog een onverwachte vraag: of ik hoge salariseisen had. Pfffffffff, WAT! O nou ja. Stamel. Ik hoef niet direct een grote salarisverhoging, want ik ben bang dat er dan wonderen van me verwacht worden. En dit zou een leuke baan zijn, maar WonderWoman imago hoef ik niet. Dus gezegd dat ik dat niet direct had.
Stom natuurlijk, dit had ik moeten voorbereiden. Maar zelfs nu, achteraf, vind ik dat ik goed verdien, ook voor de banen die ik doe. Dit nog even buiten het feit dat ik van minder leef dan dat er binnenkomt.
Al met al wil de headhunter me voordragen bij bedrijf X. Prima. Altijd leuk. En hiji bevestigde dat ik zowiezo in de database blijf zitten.
Nu rustig wachten op de vervolgstappen: wil bedrijf X praten, wil ik na dat gesprek verder met deze baan (want ik heb ook nog wel wat vragen), salarisbesprekingen, assessment. Er is nog niets zeker. De headhunter kan wel postief zijn, maar dat is nou net zijn vak, dan is het nog geen feit he.
Terugweg was alleen maar zon. Mooi.
Ik merk dat ik een enorme egoboost heb van dit gesprek. (Ze jagen achter mij aan. Met eventuele salarisverhoging, duh! Dan kan mijn huidige werkgever toch niet helemaal gelijk hebben dat ie me niet meer wil hebben)
En puur feitelijk: oefening en in een bemiddelingsbestand staan (met positieve aantekening) is in ieder geval binnen.
Dus ik vond het doorstaan van de regenbui erg de moeite waard. Ik voel me eigenlijk wel goed. Bijzonder wat zo'n gesprek doet, ik zit echt anders, terwijl het verder alleen maar verplaatste lucht is geweest. Maar ja, zonlicht is nog minder en dat is ook heerlijk.....
Op die momenten ben ik weer zo blij met mijn ligfiets met omkapping. Petje op, kap op, en het is wel te doen. En m'n dikke sjaal had ik al om.
Ik kwam droog aan op de sollicatatie. Daar even een schoon hempje aan, nette jasje aan, en ik was weer representatief.
Het gesprek liep helemaal goed. Ik had weinig zenuwen, hield mezelf voor dat dit leuk zou zijn, maar dat er nog weinig van af hing. Er zijn veel andere banen, en ik heb nog een paar weken gewoon werk. En dacht nog even aan de aanmoedigingen op m'n vorige blog. Dat hielp vast mee, want het gesprek liep soepel, en ik kon goede argumenten inbrengen. Mijn halfuurtje research naar het bedrijf viel ook goed, zag aan de reacties van de headhunter. Mooi.
Aan het eind kwam wel nog een onverwachte vraag: of ik hoge salariseisen had. Pfffffffff, WAT! O nou ja. Stamel. Ik hoef niet direct een grote salarisverhoging, want ik ben bang dat er dan wonderen van me verwacht worden. En dit zou een leuke baan zijn, maar WonderWoman imago hoef ik niet. Dus gezegd dat ik dat niet direct had.
Stom natuurlijk, dit had ik moeten voorbereiden. Maar zelfs nu, achteraf, vind ik dat ik goed verdien, ook voor de banen die ik doe. Dit nog even buiten het feit dat ik van minder leef dan dat er binnenkomt.
Al met al wil de headhunter me voordragen bij bedrijf X. Prima. Altijd leuk. En hiji bevestigde dat ik zowiezo in de database blijf zitten.
Nu rustig wachten op de vervolgstappen: wil bedrijf X praten, wil ik na dat gesprek verder met deze baan (want ik heb ook nog wel wat vragen), salarisbesprekingen, assessment. Er is nog niets zeker. De headhunter kan wel postief zijn, maar dat is nou net zijn vak, dan is het nog geen feit he.
Terugweg was alleen maar zon. Mooi.
Ik merk dat ik een enorme egoboost heb van dit gesprek. (Ze jagen achter mij aan. Met eventuele salarisverhoging, duh! Dan kan mijn huidige werkgever toch niet helemaal gelijk hebben dat ie me niet meer wil hebben)
En puur feitelijk: oefening en in een bemiddelingsbestand staan (met positieve aantekening) is in ieder geval binnen.
Dus ik vond het doorstaan van de regenbui erg de moeite waard. Ik voel me eigenlijk wel goed. Bijzonder wat zo'n gesprek doet, ik zit echt anders, terwijl het verder alleen maar verplaatste lucht is geweest. Maar ja, zonlicht is nog minder en dat is ook heerlijk.....
woensdag 4 februari 2015
Toevalsgesprekje
OK, ik moet gaan zoeken naar een nieuwe baan. CV dus maar eens opgepoetst en de laatste heldendaden toegevoegd. Was ik net mee klaar afgelopen vrijdagmiddag, meldt zich via LinkedIn een headhunter bureau. Ze hadden een vacature, of ik die eens wilde bekijken.
Och, ik wilde me daartoe wel zetten, vertelde ik. Wie weet welke andere banen er zijn, toch? En of ze mijn cv mochten hebben, vroeg die meneer.
Normaal ben ik uiterst voorzichtig met waar ik mijn priveverhalen rondstrooi, nu deed ik heel gemakkelijk hierover. Alsof het me niet zoveel kan schelen ;-).
En maandag belde die meneer weer op, dat hij wel wilde praten. Of ik woensdag kon. Och, toevallig heb ik woensdag vrij. En deze woensdag niets gepland. Dat was, echt toevallig, ook echt zo.
Echt bijzonder toevallig zo. Dus ik ga over een uurtje m'n eerste sollicitatie sollicitatie doen. Voelt enigzins surrealistisch, en dat is dan weer erg goed tegen de zenuwen. We zien het wel. Weet ik gelijk hoe ik in de markt lig.
En als deze vacature niet doorgaat met mij, zit ik in ieder geval bij hen in het bestand. Dit is een groot bureau, dus dat is altijd meegenomen.
Maf hoor, dat go-with-the-flow. Ik denk dat ik maar ga genieten ervan.
Och, ik wilde me daartoe wel zetten, vertelde ik. Wie weet welke andere banen er zijn, toch? En of ze mijn cv mochten hebben, vroeg die meneer.
Normaal ben ik uiterst voorzichtig met waar ik mijn priveverhalen rondstrooi, nu deed ik heel gemakkelijk hierover. Alsof het me niet zoveel kan schelen ;-).
En maandag belde die meneer weer op, dat hij wel wilde praten. Of ik woensdag kon. Och, toevallig heb ik woensdag vrij. En deze woensdag niets gepland. Dat was, echt toevallig, ook echt zo.
Echt bijzonder toevallig zo. Dus ik ga over een uurtje m'n eerste sollicitatie sollicitatie doen. Voelt enigzins surrealistisch, en dat is dan weer erg goed tegen de zenuwen. We zien het wel. Weet ik gelijk hoe ik in de markt lig.
En als deze vacature niet doorgaat met mij, zit ik in ieder geval bij hen in het bestand. Dit is een groot bureau, dus dat is altijd meegenomen.
Maf hoor, dat go-with-the-flow. Ik denk dat ik maar ga genieten ervan.
Abonneren op:
Posts (Atom)