Voortgang doel 2: lange termijn doelen. En het leven is weer gekker dan ik dacht.

Een van mijn doelen nu, is een nieuwe baan vinden. Dat loopt. Maar ik wil de tijd nu ook gebruiken om wat lange termijn klussen te doen. De belangrijkste hiervan is: mijn keuzes over geld helder krijgen, voor de lange termijn. Echt zo'n klus die je voor je uitschuift, en waar je normaal nooit aan toekomt, en waar ik de rust die de WW me geeft, voor wil gebruiken.

Op zich een luxe probleem hoor. Op de korte termijn is er niets aan de hand. Lief werkt in een vaste baan, die al bijna ons hele maandbudget dekt. Tenminste, nu we luxe leven, vinden wij (als consuminderaars). Als we even naar de broekriem kijken, moet het op zijn salaris allen prima lukken. En voorlopig komt daarnaast nog een WW uitkering voor mij binnen.
Dus zelfs in deze situatie sparen we. Behalve afgelopen maand, toen alle rekeningen van de bruiloft binnenkwamen. Duh!

En als ik een baan vind, is de kans heel groot dat ik (weer) meer verdien dan hij, dus reken maar uit..... We sparen dus best wel wat elke maand. En dat deden we ieder al voor we elkaar kenden (al ging het toen een stuk minder hard). Het gaat best aardig met ons dus.
De gebruikelijke consuminderdoelen hebben we eigenlijk een beetje gehad. Schulden hadden we niet, beiden. Spullen zijn in prima staat (de wasmachine kwam vorig jaar van Marktplaats, een jaar oud!). De hypotheek is voor het aflossingsvrije kwart afgelost, en de spaarhypotheek wordt overmorgen door de derde bijstorting ingekort tot het belastingtechnisch toegestane minimum qua looptijd. Dit jaar mag daar niets meer bij (dankzij de de belastingregels). Volgend jaar mogen we en gaan we nog iets bijstorten om de maandlasten zo laag mogelijk te krijgen. Dat staat al klaar.

Dus ons idee is nu om te kijken of we kunnen sparen voor lange vakanties (van 4 weken tot 4 maanden), of voor vroegpensioen. Of allebei.
Wij zoeken niet de luxe van spullen, maar de luxe van vrijetijd voor reizen of werken voor organisaties die ik zinvol vindt (betaald of niet).

Maar hoeveel geld heb je dan nodig? Danwel, hoeveel vakantietijd en/of vroegpensioen is haalbaar in onze situatie?

Dat zijn lastige berekeningen, waar ik weinig over kan vinden op het internet. Iets bij meneer Geldsnor, maar da's gedeeltelijk gebaseerd op Amerikaanse regels. Erica Verdegaal heeft er soms een tip voor, of licht een tipje van de sluier op, maar ik vind niet een heel verhaal waar je mee kan rekenen.
Om verdere tips te vinden, ben ik begonnen in het boek van George Kinder "Life Planning". Goed boek, maar niet iets dat je in een avondje uit leest. Dat duurt nog even.
Voorlopige winst daaruit is, dat ik heb ontdekt dat ik een bang ben om te bedenken dat ik iets heb verdiend, of dat ik veel geld op een rekening heb staan. Ik probeer altijd safe te zijn, dus geld achter de hand te hebben. Mijn innerlijke eekhoorn!
Maar het gekke is dat als er meer dan 5 cijfers op een rekening verschijnen, Ik daarna die rekening negeer, want zoveel kan ik nooit waard zijn. Dan ga ik over naar een nieuw spaarsysteem of spaarpotje. Ben ik gek? Gniffel hier rustig om, want ik vind het zelf nogal zot van mezelf.
Maar goed: eekhoorns weten ook regelmatig niet waar ze hun voorraadjes hadden gelaten, dus het is wel een echte eekhoorn bij mij vanbinnen.

Toch wil ik niet wachten op "iets" of "iemand" die me de perfecte pensioenberekening aangeeft. Een poging kan ik zeker doen, met de principes en tips van meneer Geldsnor en mevrouw Verdegaal. Dat levert dan misschien niet een exacte bedrag of een exacte datum op. Maar een ongeveer datum is al een stuk beter dan het "eehhh" dat ik nu weet.
En dan kunnen we betere keuzes maken over geld, omdat we weten of we ergens voor willen gaan.

En toen ik doorkreeg, waarvoor ik bang was, zag ik ook in waarom ik budgetteren en pensioenberekeningen zo goed uitstel. Niet alleen omdat het een saaie klus is (dat is het wel). En zeker niet omdat ik bang ben dat de cijfers me laten zien waar ik tekort kom. Nee, precies het omgekeerde: ik ben bang dat de cijfers me laten zien wat ik allemaal heb.
Bang dat ik meer heb dan Lief, zelfs al heeft die zijn huis voor me verkocht.
Ik ben gewoon bizar bang dat ik meer heb dan ik denk, en dat ik me afvraag waaraan ik dat heb verdiend. Dat ik mezelf een spiegel ga voorhouden en niet meer kan ontkennen dat ik dus wel "iets" goeddoe. Blijkbaar heb ik in mijn onbewuste een bizar slecht beeld over mezelf, en voel ik me veiliger met onwetenheid. Confrontaties zijn eng, stel je voor dat ik goed ben? Of juist een verdorven veelverdiener. Kan ik mezelf dan goed genoeg vinden, zoals ik nu werk, leef, etc?
Nee, niet naar de cijfers kijken, want ik heb geen tijd- ik moest nog trouwfoto's inplakken - kindlief moest nog naar school- ik moet nog solliciteren ook al lopen er 2 procedures succesvol - eehhh..

En weet je, tussen jou en mij: ik heb een hekel aan die types. Echt zo'n hekel! Lekker slachtofferig zijn, en zichzelf niet in de spiegel durven aankijken en van zichzelf leren. Bah!
Duss.... mezelf bij kop en kont gepakt en achter de PC gezet. Op een rijtje zetten, meid!
Eerst een lijstje maken van de rekeningen van mezelf, Lief en Samen. Dat lukt wel. Dan de apps gebruiken van de banken, om de meestgebruikte rekeningen er achter te zetten. Zie je wel, dit gaat best wel!
Nu de spaarrekening die je ontdekte bij de belastingaangifte. Inloggen op de website van die bank. Lukt niet? Dan gewoon de telefoon pakken en bellen. Je zit nu lekker te werken, lekker doorgaan en het rijtje afmaken. Dat kan je.
De meneer bij de helpdesk is aardig, en omdat ik de juiste antwoorden op z'n vragen weet, kan hij me identificeren en inlognaam en wachtwoord per mail toesturen. Lekker rap. Dus ik kan gelijk door, en ook echt kijken wat het saldo is. In het rijtje er bij zetten.
Ik krijg zelfs het rijtje compleet, door diverse wachtwoordaanvragen aan te klikken. Het wordt een spelletje, en ik wil de finish halen. Mijn werk was cijfertjes logisch bij elkaar zetten, en dit voelt goed, als werk.
Het lukt me in 1 middag alle cijfers uit websites en de mappen op de administratieplank te halen. Ik zit dan zo in de flow, dat ik gelijk maar "even" optel, en kleurtjes geef aan de verschillende spaartypes (rekening, crowdfunding, 1 spaarverzekering). En opeens besef ik dat deze cijfertjes gaan over mijn, ons en Lief's totaal vermogen.
Grote slik nog an toe.
We hebben niet alleen genoeg voor bijstorten volgend jaar, en buffer om ellende aan apparaten, huis en auto te kunnen laten fixen. En wat spaargeld als beginnetje voor pensioen of zo. We hebben nog veel meer!
Meer dan ik dacht dus. Ik had een verschil over het hoofd gezien waar je je een auto van kan kopen (misschien zelfs zo'n SUV die ik ook niet verzin). De realiteit is weer eens raarder dan ik bedenk, ik zou het toch onderhand moeten gaan leren.

Ik durf geen getallen te noemen, want dit is volledig crazy. Zeker in consuminderland. Ik wist dat ik niet arm was, maar dit...
Allerlei gevoelens buitelen door me heen, waaronder schaamte (waarom ik?) En allerlei ethische vragen. Dus getallen noem, durf ik niet.

Dit zou betekenen dat vroegpensioen een optie is. Dat dan weer wel.

Volgende stap is een jaar terugkijken om erachter te komen hoeveel we per maand (gemiddeld) nodig hebben. Dat lukt me vanmiddag niet, en het weekend is verjaardag van Lief, maandag solliciteren, dus ik denk dat het dinsdag wordt.
Met zo'n maandbedrag kun je ook een jaarbedrag berekenen. En meneer Geldsnor heeft een vuistregel dat je 4% opbrengst kunt hebben van een spaarpot, dus je jaarbedrag maal 25 is de 100% spaarpot die jouw levensstijl van inkomen voorziet, zonder dat je MOET werken.

Dat maandbedrag en de utopisch benodigde spaarpot maar eens gaan berekenen.
Dan kijken of wij dat kunnen halen, danwel in hoeveel jaar. Of hoeveel we minder kunnen werken, als vakantie of deeltijd-vroegpensioen. Welke dingen we nu willen laten om later alles te kunnen laten en niet meer te hoeven werken. Want dat zou wel een droom zijn die uitkomt.

Snappen jullie trouwens de schaamte waar ik mee zit? Voelen jullie je ook wel eens schuldig over geld? Of heb je andere rare manieren van omgaan er mee?

tussendoortje: laptopvraagje irritante cursor

We hebben hier in huis 2 laptops: een gewone, en een kleintje.
Dat kleintje is een Asus 10 inch. Makkelijk voor op vakantie, of als iemand de gewone in gebruik heeft, en je toch wat wilt op het internet met typen. (kijken en lezen kan via de smartphone ook nog wel).

Maar typen op de kleine laptop is een bijzondere gewaarwording. Als ik aan het typen ben, in het blogprogramma of in een Office document, dan springt de cursor af en toe naar boven.

Ik dacht eerst dat ik tijdens het (10 vinger) typen de tochpad aanraakte en het zo deed. Maar afdekken helpt niet. En het gebeurt ook middenin een woord, als ik al mijn vingers omhoog heb.
Juist omdat ik 10 vingers blind kan typen, en dus normaal weinig aandacht aan het typen hoef te besteden, vind ik dit bijzonder irritant. Het verstoort m'n gedachte gang en maakt een goed leesbaar stuk schrijven lastiger als ik continu onderbroken wordt door mń verspringende cursor.

Heeft iemand ervaringen of een idee waar dit door kan komen?

Van hangen naar focus.

Bij mijn vorige update had ik allerlei goede voornemens gemaakt.
Hoe is het nu?


Ik merkte dat ik me "zwaar" voelde en bij de pakken neer wilde gaan zitten.Misschien omdat de euforie van het trouwen was gezakt. Misschien omdat sollicitaties niet lukten en afwijzing altijd vervelend voelt. Misschien omdat alles "wel OK" leek en ik dus nergens voor hoefde te vechten en ik zou kunnen gaan meedrijven in een rustig "wel OK" bestaan van zon, huishouden, af en toe een briefje, en wat zorgen voor m'n mannen.
En daarmee, vermoedde ik, zou ik misschien in een "wel OK" baan komen. Of niet, want werkgevers zoeken enthousiaste mensen, geen mensen die erbij willen hangen.
En dan is er nog het feit dat als je dingen langer dan een paar dagen doet, dat ze een gewoonte worden. Die jou geen moeite meer kost om te doen, sterkter nog, die een hoop energie kost om anders (beter) te doen. En "wel OK" gewoontes geven een "hang"gevoel , waar je ook niet heel veel energie uit krijgt om jezelf iets anders te laten doen. Je blijft er makkelijk in hangen. Allemaal niet slecht, maar ook niet dat je regelmatig denkt "ha, Geweldig!" en een weer een portie energie krijgt. En dat wil ik nou wel, dat is voor mij een goed leven.
Dus ik nam me voor:

• vroeg opstaan. Da's gelukt. Dat zit er weer in. Ondanks dat vriendlief, eehhh, dat is nu mijn exvriend <dat klinkt ook niet>, manlief <dat vind ik een raar woord>, dat Lief sinds de trouwdatum loopt te emmeren met een virus en zich een paar keer heeft ziek gemeld en veul heeft liggen slapen: uitslapen, middagslaap en vroeg naar bed. Ondanks dat Zoonlief examens heeft gehad de laatste weken, en dus uitsliep met een goede reden. Ik heb het op tijd opstaan zelf weer te pakken gekregen en dat voelt lekker: een hele dag om klussen te doen. De zon hielp vaak wel, dat staat makkelijker op.
• fit blijven. Da's gelukt. Ik pakte iets minder beweegmomentjes dan voor de trouwdatum (toen die jurk moest gaan passen), ook mede door feestdagen die we door de week hadden. Maar 4x per week bewegen heb ik wel gehaald, en dat is genoeg om stabiel te blijven. En de lamlendingheid vaak genoeg eruit te wandelen, fietsen of rennen en onderweg genietenergie op te doen van de bloeiende natuur in mei. En het was vaak mooi deze maand, dat geeft wel energie en het gevoel dat het leven goed is.
• solliciteren serieus oppakken. Dat is gelukt. Sinds m'n trouwen heb ik elke week minstens een sollicitatiegesprek gehad. Misschien minder brieven uit gedaan dan ik wilde. En m'n CV is ook nog niet zo verbeterd als ik voor ogen heb. Maar de uren heb ik gespendeerd aan solliciteren, zoals ik wilde. En de gesprekken kostten tijd in voorbereiding (en nakauwen), meer dan ik vooraf schatte. Maar gesprekken zijn nogal zinvol bij solliciteren. Dus dit punt wil nog wel als "OK" scoren, want ik blijf bezig, en dat CV komt wel.
• kennisopbouw over m'n vak oppakken. Daar heb ik wel wat aan gedaan Ik heb wat gelezen en 2 verzoeken tot actie uitgezet. 1 verzoek concreet bepraat, al is dat nog geen actie. En de andere hangt nog in m'n mailbox. Mmmm, daar geef ik mezelf geen voldoende voor. Het excuus is dat ik voor mijn cluppie hard aan het organiseren ben geweest. Zoveel dat het ook een soort van werk was, en je tijd kan je maar 1x besteden (net als geld he). Zo'n punt dat 'belangrijk maar nu niet urgent' is. Toch eens kijken of ik dat in mn gewoontes kan krijgen. Of is er nog iets aan efficientie of effectiviteit te winnen?
• financien helder en kijken wat er nog te consuminderen valt. Niets aan gedaan, de energie ging naar alle andere punten.Soms voelt het alsof ik minder kan in een dag dan toen ik werkte. Aan de andere kant ben ik mezelf niet aan het uitputten, dus tja..

Het opstaan en fit worden gaf al een ander gevoel in m'n dag. Het hangerige ging er wat uit, ik voelde me energieker. Wel nog zonder doel, maar ik kon beter nadenken en vaker genieten. Of constructief denken om een klus uit te voeren.
En eergisteren was er opeens allerlei goed nieuws. 1 Bedrijf wil verder met me en me psychologisch testen. En er was nog een recruiter met een bijzonder interessant voorstel. Allebei heel mooie banen, waar ik mezelf nu serieus kans geef om ook daadwerkelijk te werken. En een ander bedrijf had ik een voorstel gestuurd, om vanaf 20 juli algemene klussen te gaan doen (niet mijn vak, wel lekker afwisselend). En dat is aangenomen. Dus ik heb zelf een in-ieder-geval-20 juli-einde geregeld van mijn WW.

En ik ben heel erg verbaasd, hoe erg dat mijn denken en kijken naar de toekomst heeft beinvloed.
In plaats van een doelloos en onbestemd gevoel over de toekomst, dat alles kan en niets hoeft (waarin je logischerwijs een hangerig gevoel krijgt), heb ik nu het gevoel dat ik een (eigenlijk verrekt) beperkte tijd heb waarin ik bepaalde klussen echt nog wil doen.

Ik wil nu eerst helder krijgen waar ons geld naartoe gaat (ik besef nu trouwens dat ik altijd over "mijn geld" heb gepraat en nu opeens vind dat het "ons geld" moet zijn. Mmmm, maf hoor, dat trouwen). Budget maken dus.
Ik heb besloten dat ik de gelden vanaf 1 jan 2014 onder de loep ga nemen om een goed beeld van de maandelijkse bedragen te krijgen. Er was nog een code voor een online huishoudboekje 3 maanden gratis. Die wil ik gaan gebruiken (en ev. een aantal maanden betalen). Eerst overzicht krijgen, ook bij en met Lief, dan keuzes maken waar er nog te consuminderen valt, en die keuzes een tijdje volhouden en tot gewoontes maken. Daarna kijken of we dat huishoudboekje houden, of niet meer nodig hebben.
Met deze actie wil ik ook berekenen of het mogelijk is om Financieel Onafhankelijk te worden, en hoe lang dat zou duren. FO betekent voor mij dat onze uitgaven gedekt worden door inkomsten buiten werk, dus door rente,  dividend, AOW, Pensioen, lijfrente-uitkering, e.d.
Als we helder hebben hoeveel we per maand nodig hebben, moet ook uit te rekenen zijn hoe groot de spaarpot moet zijn om dat te bekostigen. Ik wil ook gaan realiseren dat we die spaarpot krijgen. Op een serieuze manier, de spaarpotjes en buffers zijn bij ons vol, dit gaat om grotere bedragen en lange termijn.
Dus op zoek in het land van vermogensbeheerders en investeerders. Enge expeditie (ik ken niemand in ons-kent-ons land). Levert hopelijk ook nog een aantal interessante blogs op.

En ik wil de herinneringen aan ons trouwen mooi vastzetten. Een fotoboek maken, en enkele grote dingen in een speciale vitrine zetten. Kost ook tijd en aandacht, en dit is er belangrijk en mooi genoeg voor. Anders hadden we dat hele gebeuren niet hoeven doen. Als we de foto's van de fotograaf softcopy hebben, zal ik hopelijk ook een (niet herkenbare) foto van de jurk en omslagdoek online kunnen zetten, zoals 1 commentator vroeg.

Daarnaast is er een klus die ik mijn cluppie beloofd heb te doen (de programmakrant voor ons zomerevenement, en een stuk promotie), waar ook nog wel uren in gaan zitten.

Dus of ik toekom aan allerlei fietstochtjes maken, zoals ik me aan het begin van de WW had voorgenomen, is wel de vraag. Tjee, wat voelt dit als een luxe probleem.
Ik heb een drive nu om bovenstaande klussen uit te voeren. Ik wil deze echt Ze voelen nuttig. Dus ik voel me weer gefocused.
Het schilderij krijgt er dus een paar duidelijke strepen bij. Weet ik al wat het wordt? Nog niet helemaal, of nog niet echt. Maar het voelt wel als goede beslissingen: ik ga bezig met belangrijke zaken op een manier waar ik helemaal achter sta. Als ik wat vergeet, dan melden jullie het wel via de commentaren he?

En Lief knapt op, en de examens zijn bijna over.




Het hangen is dus voorbij, geestelijk en lichamelijk. Deels door mijn eigen gewoontes op te pakken (opstaan en fit blijven), deels door mazzel van positief nieuws van werkgevers.
Nu kijken of ik mijn volgende set punten goed kan oppakken. De meeste dingen zie ik wel gaan lukken. Alleen voor de punten effectief werken of voor de expeditie "investeringsland" zoek ik echt tips en verhalen van andere. Wie?

De realiteit is soms raarder dan je bedenkt.

Afgelopen week heb ik een goede hoop energie in solliciteren gestoken. En daarnaast opruimklussen van de huwelijksdetails (bedankjes, spullen opruimen en teruggeven, lijsten bestellen), waarbij ik ook een flink aantal zaken op MP heb gezet. Deze spullen lopen nog wonderbaarlijk goed, en centjes zijn altijd welkom natuurlijk.

Zo hadden we op het laatste moment een restpartij van 44 paraplus op de kop getikt, 30 km verderop. Net een lekker fietsritje, voor mij, ik wou toch nog wat kilo's kwijt voor de jurk. Kostte ons de kop niet, en geen benzine. En  we hadden de zekerheid dat de gasten droog konden zitten en rondlopen. Mooi! Ik ben een zorgenmakertje en haal me graag rare dingen in het hoofd. En zorgen wilden we niet op "onze" dag.
Deze paraplu's hebben we niet nodig gehad. Dus op MP gezet, want ze waren een goede deal. Dachten wij, en dat vonden meer mensen, want de paraplu's krijgen aardige boden, en het lijkt erop dat we geen geld op gaan verliezen. Mooi! Dat ik mijn inschatting kan testen is fijn, soms bedenk ik van die rare dingen. En dat we zonder geldverlies mijn zorgen konden fixen is ook fijn, en er zijn nog paraplu's over, dus theoretisch kunnen we zelfs winst maken. Geld verdienen door je (imaginaire) zorgen te fixen, zou ubermooi zijn.

De eerste set werd vanochtend opgehaald, en ik had even een reality shockje: de meneer kwam binnen en wou snel afrekenen, want "hij had z'n motor niet afgezet". ???? Ik zit zo in de consuminder gewoontes, dat ik dat niet eens zou bedenken om te overwegen om te doen. Maar goed, ik wou het ook snel afhandelen.
Dus hup, even naar de kamer waar de para's lagen, hup even de para's van zijn keuze gepakt en de deal afgehandeld. Met 6 paraplu's een kwart van de kosten gedekt nu. Mooi!
Toen zag ik z'n auto ruim boven de geparkeerde auto's in de straat uitsteken. Een echte SUV! Zo een waar meneer Geldsnor net over had gezegd dat alleen consuckers ze kopen en daarmee laten zien dat ze niet kunnen rekenen en niets van auto's afweten. Ik wist niet dat die ook in Nederland rondreden, ik dacht dat dat een Amerkaans verhaal was. Maar het was er precies zo een als op het blog, maar dan wit he.
Ik liep even mee naar buiten om zeker te weten dat het echt was, dat ik het niet verzon. De banden eindigden boven m'n broeksriem. De (geblindeerd) cabine zwaaide open en ontving de paraplu's. Het dak zat ruim ende ruim boven de 2 meter hoog, ik had het gevoel dat ik het huis aan de andere kant van de straat niet meer kon zien nu. De meneer babbelde rustig door over de paraplu's waarmee hij de mensen in z'n sloepje droog wilde houden. Sympathieke man dat -ie zo bezorgd is voor z'n gasten. Echt mooi van 'm.

Ik zit nu even bij te komen van de verwarring: de meneer die deze (totaal inefficiente en onnodig dure) wagen rijdt, en die in een sloepje vaart (zijn ook geen goedkope bootjes), koopt wel via MP. De onlogica vat ik nog niet helemaal. Maar ik moet Psychologeld nog uitlezen, misschien komt het dan wel goed. Of zo.
En deze bizarre wagens bestaan echt, en rijden zelfs in Nederland. Ben ik nu gehersenspoelt door consuminderen dat ik me niet meer kan voorstellen dat deze auto's hier rijden? Ik heb ze in al m'n fietstochten niet gezien. Wel kleinere, deze niet.
De update van m'n verdere leven en realiteit komt nu iets later, als ik deze realiteit in m'n hoofd een plekje heb gegeven. Hoe vaak hebben jullie zo'n echt grote SUV al zien rijden? En hebben jullie tips hoe ik deze mensen kan snappen waarom ze zo'n auto rijden?

Zit het nu mee of niet? Update van het schilderij.

Na de goede ervaringen van de trouwerij, vandaag een sollicitatie gedaan. Een keurig bedrijf, dat een relevante testcase had, waar ik niet goed doorheen kwam. Dus ik baal.

Ik baal dat ik het niet beter gedaan heb. Al waren de zaken die ze aangaven maar deels opgelost met de dingetjes die ik beter had kunnen doen. Dat knaagt: ben ik gewoon niet goed genoeg? (dit bedrijf zoekt hele goede mensen, dus als je niet slaagt wil dat nog niet alles zeggen) Maar ik dacht serieus dat ik zo goed was/ben als zij zochten, dus...... het knaagt.
En dit bedrijf heeft heel netjes gewerkt: goede testen, snelle afspraken waarbij je vooraf wist wat er komen ging, eerlijke gesprekken. Als ze altijd zo werken, dan zou ik er graag werken. Maar die keuze heb ik niet. Chips dus.

Voor mijn ego is het dus niet fijn, deze afwijzing. Ben aan het nadenken over de banen die ik kan blijkbaar. En ik ben aan het nadenken over wat ik wil (qua interesse en ethisch gezien dan), en hoe ik die kan bereiken.
Ik wil in ieder geval nu (nu de organisatieklussen van de bruiloft gedaan zijn), meer tijd aan solliciteren besteden. Vroeg opstaan, zeg gelijk met m'n ex-vriend, of maximaal een uur later. M'n CV verbeteren, m'n werkkamer opruimen en daar elke ochtend enkele uren werken aan brieven, recruiters beantwoorden,enz. En elke dag iets doen qua kennisopbouw, want anders gaat dat achteruit kakken. Ik denk aan: stukken lezen en discussies op het net meedoen. Al zou ik ook graag een concrete klus oppakken. ns Kijken bij mijn vereniging, en eens vissen bij een medeblogster (dus als je me op de mail vindt: het is voor een goed doel, eeh goed leven ;-) )
M'n fitness wil ik bij blijven houden (met hardlopen en fietstochtjes), maar maximaal 1 dag per week ga ik weg (voor leuke dingen of op bezoek), ik wil een "werkweekritme" houden, en daarmee focus houden op m'n werkzoektocht. Dat is nu even echt een aandachtspuntje voor me.

En ergens is het wel een opluchting: (nog) geen baan. Dat ik nog luxe kan leven en kan genieten van het goede weer, elke dag lekker fit worden en veel meer lezen dan ik kon toen ik werkte, dat zijn echt wel fijne zaken van het werkloos zijn. Wat dat betreft ben ik wel een beetje jaloers op OpnieuwBeginnen, die nooit meer hoeft te werken. Zoveel geldpot heb ik nog niet. Maar nu al een stukje pensioen pakken, is best een aardige benaming voor mijn tijd nu (al heet mijn inkomen nu WW)
En dankzij mijn zoon, die nu examen doet, en baat heeft bij een moeder die thuis zit en regelmatig heel even aanwezig is en de planning in herinnering brengt of bijstuurt, voel ik me ook nog nuttig in het thuis zijn.
En heb nu tijd mijn financien eens behoorlijk in kaart te brengen, dat staat op de rol als het sollicitatieritme weer op orde is. Genoeg te doen dus1

En het voelt allemaal zo dubbel. Niet werken is prettig, maar afgewezen worden voor werk is niet leuk, en ik zoek gewoon wel een baan.
Al met al heb ik nog steeds het idee dat mijn schilderij van allerlei mooie kanten heeft en mooi gaat worden. En ben ik nog steeds benieuwd wat het wordt.

Onverwachte bonussen.

Afgelopen vrijdag ben ik getrouwd. Het voelde alsof ik er 3 weken mee bezig was ipv 3 dagen. Trouwen vond ik vooraf eeehh eng, maar het niet alleen meegevallen, maar zelfs goed bevallen. Ik ben zelfs eigenlijk van de ene goede ervaring in de andere gevallen. Een aantal ervaringen hadden we bedacht en georganiseerd, maar een aantal hadden anderen geregeld, en er was zelfs een paar keer een spontaan cadeautje.

We hebben op de trouwlocatie geslapen, in de B&B daar. Als een soort huwelijksnacht (tja, die doen wij ervoor. Mijn bruidsjurk was toch niet wit, dus dat kon wel ;-) )
Het begon 's ochtends al dat de zoon van VL, eehh, mijn aanstaande, bij ons ontbijt berichtte WEL te komen. Hij heeft er 6 maanden over gedacht en gedubd, maar op het laatste moment durfde hij het toch aan. Dat was een fantastische meevaller.

Na het ontbijt makeuppen (nieuwe ervaring, doe ik nooit) en jurk aan. Een klusje van 2 uur, bleek.
Ik had een lekker dik en watervast oogpotlood/oogschaduw gekocht. Handig. Alleen bleek de punt niet gebroken, maar vermorzeld. En te dik voor een puntenslijper. Dus ik met een mesje op timmermanswijze een nieuwe punt hakken. En dan kom je erachter dat je brokjes wegschieten. Van watervast oogpotlood.  Levert een volledig artistiek en design compositie op, ech wel.
Gelukkig was er zeep en keukenpapier, dus geen blijvende schade, aan mij noch het appartement.
Daarna kwam de vriendin binnen, die de jurk met me heeft uitgezocht, om me helpen m aan te trekken.
En ze had een sjaal mee, die ze had gehaakt. We hoopten dat -ie erbij paste, en dat  was fantastisch gelukt! Hij kleurde bij het kant van de jurk, en had ook een vergelijkbaar patroon. Behalve in het midden, daar waren libellen gehaakt, en dat leek dan weer op de lange veter die achterin m'n jurk zat. Gemaakt van wol, wat de temperatuur precies leefbaar deed zijn voor me (jurk met blote schouders is ook een risico voor 1 mei hè). Zo lief, en het werkte zo goed uit.

De vriendin die ceremonie meester was kwam tegelijk aan. En dat was niet alleen gezellig maar ook erg praktisch: ik bleek twee dames nodig te hebben om me in de jurk te krijgen. Ik was wel genoeg afgevallen, maar met zo'n veter zijn er toch 4 handen op 1 buik nodig (en ik moest met wijde armen staan..). Duwen en veter trekken, enn.... het paste.
Gelachen dus, en alles kwam goed.

Daarna een rondje foto's met de fiets, en de fotograaf.Was er onderweg nog een wandelaar die ons zag, ook foto's nam. En die foto's een half uur later ons kwam overhandigen. Lief hè! Zomaar een onverwachts cadeautje.
De gasten verwelkomen. Genieten van de zon, want die was er de hele dag.
De ceremonie, met een ontzettend wijze en lieve ambtenaar. Het bankje waar we op zaten:

(Sorry, ik wil nog privé blijven op dit blog, dus ik zet geen foto's met herkenbare zaken of gezichten neer)
De taart (heerlijk!)
Lekker fietsen naar de feestlocatie. Een setje vrienden en neefjes en nichtjes fietsen mee. En met z'n allen hebben we de expeditie tot een goed eind gebracht, zelfs toen er 1,4 km fietspad opgebroken was. Zo'n fietspad, dat 40 cm berm heeft aan weerszijden, met daarnaast water (aan weerszijden). Op zo'n fietspad ligt dan geen asfalt maar grind en gravel en zitten gaten in van 30 cm diep, over de hele breedte van het pad. U ziet het voor u?
Voor ons was het rustig doorgaan, of eroverheen gelopen, en daarna konden we weer fietsen. 's Avonds bleken m'n kousen niet helemaal heel meer te zijn, gek he? ;-)

Op de feestlocatie (een bioboerderij) heerlijk gebbqt met vlees en fantastische salades. Daarna was er bier van onze favoriete brouwerij, en muziek.
En zelfs cadeaus. Wij wisten niet wat we wilden, dus we hadden reisjes of "inspiratie" gevraagd. We kregen van iedereen een opdracht: om ergens naartoe te gaan en iets te bekijken of beleven. Heerlijke ideeën, en veel lieve ook! Hadden we niet verwacht, maar we hebben hiermee het gevoel dat we met al onze vrienden op weekendjes-weg en vakantie gaan.
Muziek en veel gezelligheid. Een soort van roes, al heb ik over de hele avond 2 biertjes gedronken.
En toen was het alweer voorbij.

Eh nee: mijn schoonzussen hadden besloten dat wij niet naar huis gingen voor die nacht, maar vlak in de buurt daar een B&B kamer kregen.
OK, prima. Wij konden nog wel een stukje fietsen.

De smiechten van schoonzussen hadden echter samengezworen: we werden lieflijk een of andere deur ingewerkt, en zagen daar:

Toen werd het me teveel. Toen moest ik echt janken. Want ze hadden ons lievelingsdrankje gevonden, speciaal lieve glaasjes gekocht en met bloemblaadjes heel hard gewerkt. Allemaal moeite voor ons, zodat wij zouden voelen dat ze ons alle goed toewensten. En zoveel zorg ben ik niet gewend, dus mijn mascara en oogpotlood zwommen toen aardig weg.
Gelukkig was de douche prima.
We hebben heel goed geslapen die nacht.

De volgende dag was het opruimen en (in de zon!) napraten met alle familie die in de buurt was blijven slapen. Iedereen bleek het een heerlijke dag te hebben gevonden. En ik had opeens het gevoel dat ik er echt een familie bij had gekregen. Bizar, misschien onlogisch, maar goed gevoel. Het duurde dus tot einde van de dag voordat we thuis waren.

En zondag kwam een ver-weg vriend langs. En maandag hard aan de slag met examenhulp en solicitiatievoorbereiding. Dus vandaar dat het zo bizar lang heeft geduurd voor dit verslag er stond, en dat ik op het renteblog heb gereageerd.
Misschien ook omdat alle die mooie dingen me toch wel een stukje van deze wereld hebben getild, en ik dit stukje zonneschijn goed wil genieten en onthouden.
Of het de mooiste dag van m'n leven is? Ach, ik ben 40+ en heb al zoveel meegemaakt dat ik dat niet helemaal zeker kan zeggen. Maar dit was een dag die ik niet had verwacht en niet wil vergeten.
Zo'n goed leven heb ik nooit kunnen bedenken.

Update: mijn ex-vriend is trouwens nog steeds lief voor me. Laat ik er maar op proosten dat dat nog lang mag duren!