Langzaam overzicht voor 2015

Langzaam kom ik tot rust.
Ik lees.
Ik verstel een broek.
Werk aan die jurk die ik bij de kringloop vond, en die "alleen maar" een stukje hoefde te worden uitgelegd. Dat is gelukt, en ik voel me trots.
Ik lees m'n blogs, en surf weer eens vrij (lees: doelloos) en kom op goede tips over bankpasjes. Die ik dan ook nog gelijk kan uitvoeren.
We spelen bordspellen thuis, en zoonlief doet lekker mee.
Misschien ga ik met oud&nieuw nog een WASGIJ puzzel maken. Wel oppassen: verslavend, ik kan m nooit laten liggen voordat -ie af is.
Langzaam rekt m'n humeur weer totaan het einde van dag, en lijkt m'n elastiekje weer terug.
De planningen die ik wilde maken (eerder overzichten), komen ook langzaam in vorm. M'n puzzeldenken herstelt zich.

Ik ben gelijk stout geweest: bij de creawinkel garen gekocht om te gaan haken. Misschien wordt het wat (en dan ook nog wat nuttigs), misschien niet. Maar dat werkt bij net zoals de kleurboeken voor sommige volwassenen. En ik weet wel dat het lekker is, om een rustig hoofd te krijgen na een halfuur of meer te hebben gewerkt aan iets dat mag zijn (niet iets dat moet), en dat alleen maar mooi hoeft te zijn. Kijken of het werkt.

Want de tegenstelling tussen wat moet (en moet kloppen) en tussen gewoon knutselen is het verschil tussen werk en therapie voor mij. Maf eigenlijk.

Maar ik ben blij dat het werkt, en dat ik waarschijnlijk weer lekker aan de slag kan in de week hierna. Zonder huttekase hersenen van de moeheid en met een gezellig humeur.
En met overzicht dat me houvast biedt om niet weer te ver te gaan en toch alle zaken gedaan te krijgen. En nog af en toe wat therapeutisch te doen.

vakantieklusJE - dieven neppen

Op een app over life hacks las ik n goede tip, die ik direct heb uitgevoerd.
Op je betaalpassen ( en ev. Credit card kaarten) doe je n stickertje met n pincode. Als de pas gestolen wordt, zullen de dieven die pincode gebruiken.
Maar.... Natuurlijk zet je hier niet de goede pincode op. Dus de dieven voeren de verkeerde pincode in, en je pas zal waarschijnlijk geblokkeerd worden. Zielig he? Voor die dieven dan.

Voor mensen die zo'n stickertje wel als geheugensteuntje willen gebruiken: neem cijfers 1 rij boven je pincode, of eronder. Dus 1235 wordt 4568. Of tel bij elk cijfer 1 op of 2 af (1235 wordt dan resp 2346 danwel 9013)
T blijft jammer dat je alleen bij abnamro je pincode kan veranderen naar iets dat je zelf kiest. Dan kun je n pincode kiezen die hier lekker makkelijk bij past. Maar dit werkt met alle pincode s en ook in t buitenland.

De gedachte dat ik met n piepklein stickertje dieven kan neppen, en mn passen veiliger kan maken, voelt als n klein stukje macht in de zaken die je kunnen overvallen in t leven. En al die stukjes grijp ik, zeker als ze me maar 5 minuten op n rustige dag kosten.

En als ik dan beroofd ooit wordt ( hoop ik niet maar heb veel Amsterdamse familie), kan ik nu al gniffelen bij mijn beeld van degene die met mijn pasjes bij n automaat staat. Voelt vast heel anders dan de machteloosheid dat iemand jouw zuurverdiende centjes gaat pakken.
Weer n kiezeltje in mijn goedelevenbouwwerkje.

Veel plezier met plakken!

Wordt het Kerst?

Het is een rare tijd. Ik voel me ook raar, het lijkt het meeste op in de war.

Het is warm weer, zeg een behoorlijke herfstdag. Het voelt niet als december, het voelt niet als winter. De radio, internet, de boom in de huiskamer en kalender zeggen dat het kerst wordt. Ik geloof ze wel, maar het gevoel is nergens in me.
Zwarte Pieten heb ik niet gezien, en ook Sint is bij ons matig in zicht geweest. Geen jonge kinderen meer in de familie, dat helpt natuurlijk. Misschien helpt dat mee dat ik nog niet van een kerstgevoel heb.

Vanwege de verhuizing van mijn ouders gaat het traditionele familiegebeuren omgegooid worden, dus ook dat helpt natuurlijk niet mee. Het is goed dat m'n ouders gaan verhuizen, hun lijf past niet meer bij een huis met een trap.

Mijn werk is stressvol (er zijn allerlei deadlines op 1 januari), maar de stress is opeens omlaag gegaan. Misschien omdat er al maanden stress is, en er eindelijk besluiten zijn genomen. Zodat iedereen nu weet wat er kan en moet, en we allemaal niet meer rondrennen als kippen zonder kop, maar gewoon werk te doen hebben? In ieder geval voelt het raar, maar niet rustig. En al helemaal niet vredig, en niet af. Want de bergen werk zijn er nog zeker wel. Dus daar krijg ik ook geen kerstvakantiegevoel van.
Sinds een paar weken heb ik een ritme gevonden om met alle stress om te gaan, voldoende te doen, en ook thuis nog een beetje mens en moeder te zijn. En dat ritme is er nog steeds, geen verandering. Dus is het dan een bijzondere tijd?
Over een paar dagen heb ik wel vrij, maar de klussen liggen nog hoog, dus dat geeft niets van een vakantiegevoel.

Mijn zoon heeft wel kerstvakantie, maar omdat het examenjaar is, staan er nog een rij huiswerekklussen te wachten. Echt vakantiegevoel, nee. En met kerst is hij weg (naar zijn vader), dus uitkijken naar samen kerstdingen doen, nee.

Met vriendlief zal ik samen thuis zitten. Rust.
Eindelijk rust.
Dat zal fijn zijn. Daar kijk ik echt wel naar uit.
We hebben afgesproken dat we relaxt gaan eten (superheerlijke zuurkoolschotel en een stevige boerenkoolwok) en veel gaan lezen en luieren. Ik voel me nu al genieten en bijkomen.
Maar ik heb niet het gevoel dat er iets Kersterigs aankomt. Dus ik wacht af wat de komende dagen gaan brengen. Wie weet? Als ik me echt niet-winterig voel, kan ik altijd nog de hangmat in de huiskamer ophangen. Kerst nieuwe stijl?

een goede bank - een beetje kerstsprookje

Laatst kreeg ik van mijn bank een brief. Of ik een gratis betaalrekening wilde, naast mijn spaarrekening.
Dat was een erg aardig aanbod natuurlijk, alleen: ik heb al een betaalrekening. En/of, met vriendlief. Dus een klein missertje ergens in de IT, of bij de marketing afdeling. Ach ja.

Dus ik heb een mail naar de bank gestuurd:

"Dank u voor t aanbod v e gratis bankrekening. Ik ben al voorzien. Van n betaalrekening.
Als die nu gratis kan worden tot 2016, ben ik geinteresseerd.
Anders: misschien sta ik dubbel in n database?"

Kort, vriendelijk, zonder klagen aangeven dat de bank misschien iets fout heeft gedaan.

En de brief heb ik in de oudpapierbak gedaan.

 

Kreeg ik vorige week toch een aardige brief terug:

Dat is nog eens aardig! De bankmeneer heeft mijn mail echt gelezen. En nagedacht over wat er stond. En toen nagedacht hoe hij de fout kon herstellen, danwel mij als klant blij maken. En daar ook nog actie op ondernomen.

Want deze brief is geen standaardbrief die ergens al in een map stond. Daarvoor zijn te woorden te passend bij mijn mail.

 

Ik voel me netjes behandeld, eerlijk gezegd: ik voel me vereerd. Er is speciaal voor mij in een systeem gedoken om iets speciaal in te stellen.

Allemaal om "even" aardig te zijn na een foutje.

Dat noem ik een goede bank.

 

Dat goede gevoel doet me veel meer dan de euro's die ik bespaar (12 x 2 euro nogwat).

Voorlopig heeft deze bank een plusje. (heilig verklaren doen we niet, ik blijf opletten).

En zij wisten niet dat ik deze brief online zou delen. Maar ik vind 't wel een mooi verhaal zo in deze laatste maand van het jaar, ik blijf nu toch wat makkelijker geloven dat het goede leven er is.

 

(Want verder tel ik af naar de kerstvakantie, omdat ik toch wel moe ben)

Een hoeraatje voor de budget- helden.

Ik heb een tijd in de bijstand gezeten, na mijn studie. Afgestudeerd in een tijd dat er weinig werk was. Dus het duurde een aantal maanden solliciteren voordat ik een eerste baantje vond (met nadruk op tje, het was ruim beneden mijn niveau). Maar die periode in de bijstand vond ik niet leuk. Toen was er al de nodige controle op allerlei aspecten van je financiele leven, en dat beviel me niet. Bankafschriften laten zien, uitleggen. Het benauwde me erg. En als ik het goed begrijp is dat alleen maar meer controle geworden.

Ook mentale druk dat ik op de gemeenschap teerde, toen uitgebreid in de krant, viel me toch wel zwaar.  

Door consuminderen heb ik nooit schulden hoeven maken (buiten de hypotheek). Niet tijdens mijn studie, niet tijdens de bijstand er na, niet tijdens lastige periodes zoals een scheiding. Dat was hard werken, soms met tegelijk rechtszaken voeren en een (toen klein) kind verzorgen.  

Ik ontdekte toen dat ik energie kon halen of houden uit mijn eigen waardering voor mezelf. Mijn omgeving bracht weinig, mijn sociale netwerk was niet groot, en mijn familie is niet zo positief ingesteld.
Maar als ik me goed voelde over wat ik had gedaan, was een volgende klus ook nog wel aan te pakken. En klussen waren er in dat soort tijden altijd meer dan tijd of energie. Als ik mijn eigen keuzes maakte, voelde ik me vaker goed over het resultaat en steeds langer. Daardoor kon ik meer zaken of details regelen, en kwam er steeds meer de goede kant op. Stapje voor stapje, maar wel de kant op die ik wilde.
En omdat ik er zelf voor had geklust, en gewerkt, genoot ik ook lang na van allerlei zaken die goed waren gekomen. Dt vakantie beperkt kon, alle kleren van de kringloop kwamen, en alles heel strak gebudgetteerd was, vond ik niet erg. Ik had overzicht over mijn uitgaven en goed gekeken wat er moest, en wat ik wilde. Wat ik wilde, daar vond ik het niet erg om mee te schuiven of in te minderen. De zaken die ik belangrijk vond, waarvan ik vond dat ze moesten, die kon ik doen. En daar kon ik dus van genieten. Wil-dingen, ach, soms kwamen ze, en soms niet. Maar ik kon me veilig voelen in dat alle moet-zaken rond kwamen. 

Die keuzes zelf kunnen maken voelde goed. Ik had het gevoel dat ik daarmee mijn eigen leven veroverde, gaf me het gevoel van macht.Ik hoefde hierdoor niet van iemand te lenen, was niet afhankelijk van alimentatie, en had geen uitkeringsinstantie over m’n schouder. Ik hoefde dus aan niemand uit te leggen waarom ik keuzes maakte zoals ik ze maakte.

Ik besef dat ik het nog best ruim had. Ik kon met 32 uur werken mijn huis en kind rooien. Wel met consuminder keuzes, en sommigen van familie of vrienden vonden me raar of zielig. Maar ik heb niet het gevoel gehad dat ik zaken die moesten, ook niet konden. Zelfs niet in de tijd dat ik ook nog alimentatie moest betalen (mijn ex werd ziek en werkloos)

Soms was het sparen voor moet-zaken, zeker als ze groot waren. Ze lukten altijd wel. En naast die moet-zaken, was er regelmatig ruimte voor iets wat ik wilde. Vakantie is meestal wel op een of andere manier gelukt. En dat meevallertjes (verkopen van spullen, soms een klein kadootje van een vriend, een keer een bonu op het werk) voor mij waren, was dan echt feest. 

Die situatie is voor mij nu herinnnering. Geen slechte, zeker niet. Maar ik hou tegenwoordig geld over van mijn salaris. Voelt nog steeds af en toe bizar, want ik werk nu niet harder dan toen.

Ik heb dus ontzettend bewondering voor mensen die met beperkte financiele middelen zitten, met een scenario dat ze er waarschijnlijk ook niet uit kunnen komen (chronische ziekte en uitkering, ouderdom). Andere kunnen misschien nog via opleiding of leerwerk naar een ruimere financien komen. Misschien.
Als die mensen waarschijnlijk alleen maar ruimte voor moet-zaken, en heel af en toe iets wat je wilt. Dan kost het veel zelfdiscipline en planning om ruimte te houden voor wat je wilt, en veel zelfdiscipline en planning om uit de financiele problemen te blijven.

Die mensen zijn onzichtbaar (ze komen “gewoon” uit met hun geld), maar in hun gevecht tegen de marketingreuzen en problemen die op je levenspad komen vind ik ze helden. Mijn keuzes zijn makkies, en ik kan tegenwoordig schuilen in reservegeld. Zij hebben de lastig keuzes en geen schuilopties, en zij redden het. Wow!

Ik hoop dat ze hun kracht vinden, zoals ik tijdens mijn scheiding kon. Dat ze keuzes zien, en hun eigen keuzes kunnen maken binnen hun mogelijkheden. En daar dan van kunnen genieten. Want van mij mogen helden trots zijn op hun prestaties en genieten van het leven. Ik zou ze graag in het zonnetje zetten, maar weet niet hoe ik dat kan doen.

 

Ken jij van die helden? En heeft iemand ideeen om deze helden positief te onthalen?