Langzaam kom ik tot rust.
Ik lees.
Ik verstel een broek.
Werk aan die jurk die ik bij de kringloop vond, en die "alleen maar" een stukje hoefde te worden uitgelegd. Dat is gelukt, en ik voel me trots.
Ik lees m'n blogs, en surf weer eens vrij (lees: doelloos) en kom op goede tips over bankpasjes. Die ik dan ook nog gelijk kan uitvoeren.
We spelen bordspellen thuis, en zoonlief doet lekker mee.
Misschien ga ik met oud&nieuw nog een WASGIJ puzzel maken. Wel oppassen: verslavend, ik kan m nooit laten liggen voordat -ie af is.
Langzaam rekt m'n humeur weer totaan het einde van dag, en lijkt m'n elastiekje weer terug.
De planningen die ik wilde maken (eerder overzichten), komen ook langzaam in vorm. M'n puzzeldenken herstelt zich.
Ik ben gelijk stout geweest: bij de creawinkel garen gekocht om te gaan haken. Misschien wordt het wat (en dan ook nog wat nuttigs), misschien niet. Maar dat werkt bij net zoals de kleurboeken voor sommige volwassenen. En ik weet wel dat het lekker is, om een rustig hoofd te krijgen na een halfuur of meer te hebben gewerkt aan iets dat mag zijn (niet iets dat moet), en dat alleen maar mooi hoeft te zijn. Kijken of het werkt.
Want de tegenstelling tussen wat moet (en moet kloppen) en tussen gewoon knutselen is het verschil tussen werk en therapie voor mij. Maf eigenlijk.
Maar ik ben blij dat het werkt, en dat ik waarschijnlijk weer lekker aan de slag kan in de week hierna. Zonder huttekase hersenen van de moeheid en met een gezellig humeur.
En met overzicht dat me houvast biedt om niet weer te ver te gaan en toch alle zaken gedaan te krijgen. En nog af en toe wat therapeutisch te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten